002. EL BEKARE

Me emrin e Allahut, të Mëshirshmit, Mëshiruesit!

 

1. Elif, Lâm, Mîm.
2. Ky është Libri! Në të nuk ka dyshime. (Ai është) Udhëzues për të devotshmit,
3. të cilët e besojnë të fshehtën, e përkryejnë namazin dhe prej asaj me çka i kemi furnizuar, ata shpenzojnë (për hir të Zotit);
4. (ata) të cilët e besojnë atë që t’u shpall ty dhe atë që është shpallur para teje. Për ahiretin, ata janë të bindur plotësisht.
5. Vetëm ata janë në një udhëzim (të sigurt) nga Zoti i tyre dhe vetëm ata janë të shpëtuarit.
6. Nuk ka dyshim, se për ata që mohojnë është njëlloj: ua tërhoqe vërejtjen apo jo, ata nuk besojnë.
7. Allahu ua ka vulosur zemrat dhe të dëgjuarit e tyre. Në shikimet e tyre ka perde dhe ata do të kenë dënim të madh.
8. Ka njerëz që thonë: “Ne e besojmë Allahun, e besojmë edhe Ditën e Gjykimit”, por (në të vërtetë) ata nuk janë besimtarë.
9. Ata përpiqen të mashtrojnë Allahun dhe besimtarët, por, në fakt, ata mashtrojnë veçse vetveten, dhe këtë nuk e ndiejnë.
10. Në zemrat e tyre ka sëmundje, dhe Allahu ua shton sëmundjen e tyre. Ata do të kenë një ndëshkim të dhembshëm, për shkak të mohimit të tyre.
11. E kur atyre u thuhet: “Mos shkatërroni në tokë!”, ata thonë: “Ne jemi vetëm përmirësues (rregullues)!”
12. Në të vërtetë, pikërisht ata janë shkatërruesit, por nuk e ndiejnë.
13. Dhe kur atyre u thuhet: “Besoni, sikurse besuan njerëzit!” Ata thonë: “ A të besojmë edhe ne ashtu sikurse besuan mendjelehtët?” Në të vërtetë, mendjelehtët janë pikërisht ata, por nuk e dinë.
14. Kur takohen me ata që besuan, thonë: “Ne besojmë”. Por kur veçohen me shejtanët (parinë) e vet, u thonë: “Ne, pa dyshim, jemi me ju. Ne vetëm sa jemi tallur (me besimtarët)”
15. Allahu tallet me ta, duke i lënë të bredhin edhe më shumë në mosbesimin e tyre!
16. Ata të cilët e blenë humbjen, duke dhënë si çmim udhëzimin. Por tregtia e tyre nuk pati fitim dhe kurrë nuk qenë të udhëzuar drejt.

17. Ata i përngjajnë dikujt që kërkon t’i ndizet një zjarr. Por, sapo ai (zjarri) e ndriçon vendin përreth, Allahu ua shuan dritën, dhe i lë mes errësirash, ku nuk shohin.

18. (Ata janë) Të shurdhër, memecë dhe të verbër, dhe kurrë nuk kthehen (nga rruga e keqe).

19. Ata, gjithashtu, i përngjajnë dikujt mes një shiu të rrëmbyer prej së larti, plot errësirë, me bubullimë e vetëtimë. Ata i vendosin gishtat në veshët e tyre prej frikës së vdekjes nga rrufeja. Allahu është rrethues i jobesimtarëve (me dijen dhe pushtetin e Tij absolut mbi gjithçka)

20. Vetëtima gati ua rrëmben shikimin. Sa herë që ajo u bën dritë, ata ecin në të, ndërsa kur errësohet, qëndrojnë të shtangur. E nëse do të donte, Allahu do t’ua merrte dëgjimin dhe shikimin e tyre. Allahu, pa dyshim, për çdo gjë është i Plotfuqishëm.

21. O njerëz! Adhurojeni Zotin tuaj, i Cili ju krijoi ju dhe ata që ishin para jush! Kështu, pa dyshim, do të bëheni të devotshëm.

22. Ai, i Cili për ju, tokën e bëri shtrat (vendbanim) dhe qiellin kulm (mburojë); (është Ai) që prej qiellit ju lëshon ujë, nëpërmjet të cilit ju siguron lloje frytesh, si furnizim për ju. Pra, përveç Allahut, askënd mos adhuroni, kur ju e dini!

23. Nëse jeni në dyshim rreth asaj që Ne ia shpallëm adhuruesit Tonë (rreth Kuranit), atëherë paraqitni ju një kapitull të ngjashëm, si ai (Kurani), madje i ftoni (për ndihmë) të gjithë zotat që ju adhuroni përveç Allahut, nëse vërtet jeni të sinqertë.

24. E në mos e paçit bërë (deri tani), e as që do ta bëni kurrë (edhe në të ardhmen), atëherë ruajuni Zjarrit, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët! Ai është përgatitur për jobesimtarët.

25. Përgëzoji ata që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, se do të kenë xhenete, në të cilat rrjedhin lumenj. Sa herë që u jepet ndonjë ushqim nga frutat e tij, ata thonë: “Me të tilla mirësi jemi furnizuar edhe më parë”. Atyre u dhurohen mirësi të ngjashme. Atje do të kenë bashkëshorte të pastra. Ata do të jenë atje (në Xhenet) përjetësisht.
26. Allahu nuk ngurron që të marrë çfarëdo shembulli, qoftë ajo mushkojë a diçka edhe më e imët se ajo. Për sa u përket atyre që besojnë, ata e dinë se ai (shembull) është “e vërteta” nga Zoti i tyre. Ndërsa ata të cilët mohojnë do të thonë: “Ç’deshi Allahu me këtë si shembull?” Ai me atë (shembull) humb shumë, e po me të, udhëzon në rrugën e drejtë shumë, por, në të vertetë, Ai nuk humb askënd tjetër, përveç të shfrenuarve (që i kalojnë kufijtë);
27. ata të cilët e thyejnë besën e dhënë Allahut, pasi ajo është lidhur. Ata e shkëpusin atë (lidhje) që Allahu ka urdhëruar të jetë e vazhdueshme, dhe në tokë mbjellin shkatërrimin. Pikërisht ata janë të dështuarit (që humbën gjithçka).

28. Si e mohoni Allahun, kur (dihet se) ju ishit të vdekur, e Ai ju dha jetën. Mandej, Ai ju bën të vdisni, e pastaj ju ringjall përsëri; e më pas (përfundimisht), tek Ai do të ktheheni.

29. Gjithçka që ka në tokë, Ai (Allahu) e krijoi për ju, pastaj (me pushtetin e Tij) iu drejtua qiellit. A i përsosi ata shtatë qiej. Ai, për çdo gjë, është i Gjithëdijshmi.

30. Kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë po vendos në tokë një mëkëmbës.” Ata thanë: “A do të vendosësh atje dikë që shkatërron dhe derdh gjak (të pafajshëm), kur ne të madhërojmë Ty me lavdinë Tënde, e (vetëm Ty) të shenjtërojmë?” Ai tha: “Unë di atë që ju nuk e dini”.
31. E Ai (Zoti) ia mësoi Ademit të gjithë emrat (e sendeve). Pastaj ato (sendet) ua paraqiti melekëve dhe tha: “Më tregoni emrat e këtyre (sendeve), nëse jeni të saktë (në pretendimin tuaj).
32. Ata thanë: “Pa të meta je, o Zoti ynë! Ne kemi veçse atë dije që Ti na e mësove.Vërtet, Ti je i Gjithëdijshëm e i Urtë.
33. Tha (Allahu): “O Adem! Tregojua atyre (engjëjve) emrat e tyre (të sendeve). E kur (Ademi) ua tregoi atyre (engjëjve) emrat e tyre (sendeve), Zoti tha: “A nuk ju kam thënë se Unë di të fshehtën e qiejve dhe të tokës, dhe se e di shumë mirë atë që ju e shfaqni dhe atë që e fshihni?
34. Kur u thamë engjëjve: “Bini në sexhde para Ademit”, ata menjëherë u përulën, përveç Iblisit. Ai refuzoi fort, shprehu mendjemadhësi dhe u bë prej mohuesve.
35. Ne i thamë: “O Adem! Banoni në Xhenet, ti dhe bashkëshortja jote, dhe hani nga frutat e tij lirisht dhe ku të dëshironi. Por mos iu afroni asaj peme, e të bëheni të padrejtë (ndaj vetes tuaj).”
36. Por Shejtani i tronditi (i tundoi) ata nëpërmjet saj (pemës), dhe i nxori nga ajo (e mirë) në të cilën ishin. Ne u thamë: “Zbritni (dilni prej Xhenetit)! Ju (do të) jeni armiq të njëri-tjetrit! Në tokë, ju do të keni vendbanim e strehim, dhe në të do të gjeni furnizim deri në një afat (të caktuar).
37. Ademi, prej Zotit të vet, mësoi disa fjalë (lutjeje), dhe Ai ia pranoi pendimin. Pa dyshim që Ai është Pranuesi i pendimit, Mëshiruesi.
38. Ne u thamë: “Dilni prej tij (Xhenetit) që të gjithë! Juve, pa dyshim, do t’ju mbërrijë udhëzim prej Meje. Çdokush që pranon udhëzimin Tim, nuk do të ketë frikë e as do të brengoset.
39. Ndërsa ata që mohojnë argumentet Tona, do të jenë banues të Zjarrit. Në të (në Zjarr), ata do të jenë përjetësisht”.

40. O bijtë e Israilit, përkujtoni të mirat e Mia, me të cilat ju begatova, dhe plotësojeni premtimin që më keni dhënë! Unë e zbatoj premtimin Tim ndaj jush. Dhe vetëm Mua të më keni frikë!

41. Besojeni atë (Kuranin), që e shpalla si vërtetues të asaj (shpalljeje hyjnore) që e keni ju, e mos u bëni mohuesit e parë të tij! Mos i fshihni (mos i mohoni) ajetet (ose argumentet) e Mia për hir të një çmimi të ulët, por vetëm prej Meje ruhuni!

42. Mos e përzieni të vërtetën me të pavërtetën! Në këtë mënyrë, ju po e fshihni të vërtetën, edhe pse e dini.

43. Faleni namazin, jepeni zekatin dhe bini në ruku (falni namaz bashkë) me ata që bëjnë ruku!

44. Si i urdhëroni njerëzit për të mira, dhe e harroni vetveten, kur ju e lexoni librin (Teuratin)?! A nuk po mendoni?!

45. Kërkoni ndihmë me durim dhe me namaz! Vërtet, kjo është (arritje) e madhe, por jo për ata që kanë frikë,

46. të cilët janë të bindur se do ta takojnë Zotin e vet dhe se, pa dyshim, tek Ai do të kthehen.

47. O bijtë e Israilit! Përkujtoni të mirat e Mia, me të cilat ju begatova! Unë ju pata dalluar mbi njerëzit e tjerë (të asaj kohe).

48. Ruajuni asaj dite, kur askush, askujt nuk do të mund t’i bëjë asgjë! Atë ditë nuk pranohet për të (jobesimtarin) asnjë ndërmjetësim. Nuk pranohet për të kompensim, e ata (fajtorët) nuk kanë për t’u ndihmuar.

49. Ne ju shpëtuam prej popullit të Faraonit, të cilët ju torturonin me format më të këqija, ju thernin bijtë tuaj (meshkujt e porsalindur) dhe linin të gjalla bijat tuaja (vajzat e porsalindura). E gjithë kjo ishte një sprovë e madhe nga Zoti juaj.

50. Për ju, Ne e ndamë detin (duke hapur shtigje në të) e ju shpëtuam, ndërkohë që ju i patë ithtarët e Faraonit të mbyteshin.

51. Ne i premtuam Musait dyzet net (për t’i shpallur Teuratin), dhe pas (largimit të) tij, ju adhuruat viçin (si Zot), duke qenë të padrejtë.

52. Megjithatë, edhe pas kësaj (padrejtësie të shëmtuar), jua falëm (gabimin), që ju të bëheni mirënjohës (ndaj Meje).

53. Ne i dhamë Musait Librin, Dalluesin (e të vërtetës nga e gabuara), që ju të shihnit qartë udhëzimin dhe rrugën e drejtë.

54. Musai i tha popullit të vet: “O populli im! Ju u treguat të padrejtë ndaj vetvetes me adhurimin e viçit (në vend të Zotit). Pendohuni para Krijuesit tuaj dhe ekzekutoni njëri-tjetrin (i miri të vrasë kriminelin). Për Krijuesin tuaj, kjo është më e mira (zgjidhje) për ju. Ai jua pranoi pendimin tuaj. Është Ai, Pranuesi i pendimit, Mëshiruesi.

55.  Ju thatë: “O Musa! Ne nuk kemi për të të besuar, derisa ta shohim Allahun haptazi!” Menjëherë (pas kësaj), ju përfshiu rrufeja, dhe ju e patë.

56. Pastaj, pas vdekjes suaj, ju ringjallëm, që të ishit mirënjohës.

57. I nënshtruam retë (gjatë udhëtimit tuaj në shkretëtirë), me qëllim që t’ju bënin hije, dhe nga qielli ju furnizonim me menna (rrëshirë e ëmbël) dhe me shkurtëza (duke ju thënë): “Hani nga të mirat me të cilat ju kemi furnizuar!”. Por (me këto padrejtësi), ata nuk dëmtuan asnjë tjetër, përveç vetes.

58. Ne ju thamë: “Hyni në këtë qytet dhe hani aty lirisht e ku të dëshironi! Hyni te portat (e qytetit) të përulur dhe thoni: “Kërkojmë ndjesë (Hittatun)!” Sepse Ne jua falim mëkatet tuaja! Ndërsa bamirësve ua shtojmë (të mirat).

59. Ata që ishin të padrejtë, e ndryshuan atë që u ishte thënë me një tjetër fjalë. Mbi ata që bënë padrejtësi, Ne lëshuam ndëshkim nga qielli, për shkak të shkeljes së kufijve të Allahut.

60.  Kur Musai kërkoi ujë për popullin e tij, Ne i thamë: “Godite shkëmbin me shkopin tënd!” Menjëherë prej tij (shkëmbit), gufuan dymbëdhjetë burime. Secili grup (fis) e dinte vendin ku do të pinte ujë. “Hani dhe pini (u thamë) nga begatitë e Allahut, dhe mos vazhdoni të jeni çrregullues në tokë!”

61.  Kur ju thatë: “O Musa! Ne nuk mund të durojmë vetëm një lloj ushqimi. Lute Zotin tënd për ne, që të na furnizojë me perimet që rrit toka: me tranguj, hudhra, thjerrëza dhe qepë!” Ai (Musai) tha: “A po preferoni ato që nuk kanë vlerë kundrejt atij ushqimi që është më i mirë?! Atëherë, zbrisni në qytet, se atje, pa dyshim, do t’i gjeni ato që kërkoni!” Mbi ta rëndoi poshtërimi dhe skamja. Ata e merituan zemërimin e Allahut. Kjo, sepse ata i mohonin argumentet e Allahut dhe i vrisnin profetët pa kurrfarë të drejte, për shkak të mosbindjes (ndaj Zotit) dhe shfrenimit (të tyre) në shkeljen e kufijve (të Zotit).

62. Vërtet, ata që besojnë (të gjithë profetët), çifutët, të krishterët, sabi’inët, (pra) të gjithë ata prej tyre që besojnë Allahun dhe botën tjetër e që bëjnë vepra të mira, do ta kenë shpërblimin te Zoti i tyre. Për ta nuk ka frikë dhe as nuk do të brengosen.

63.  (Kujtoni) Kur Ne morëm prej jush besën (për bindje ndaj Meje) dhe ngritëm mbi ju (kodrën) Turin, (duke ju thënë): “Merreni seriozisht atë (Teuratin) që ju dhamë dhe mbani në mendje përmbajtjen e tij, që të jeni të devotshëm!”

64. Por edhe pas asaj (besës), ju kthyet shpinën (ndaj udhëzimeve të Zotit). Po të mos ishte mirësia dhe mëshira e Allahut ndaj jush, do të ishit prej të dëshpëruarve (në të dy jetët).

65. Ju, tanimë, e dini rastin e atyre nga mesi juaj, të cilët nuk respektuan (urdhrin për) të shtunën. Ne u thamë: “Shndërrohuni në majmunë të përbuzur!”

66. Atë (shndërrim të tyre) e bëmë, për të marrë mësim ata që e përjetuan (me sy) dhe brezat pasardhës, por edhe si këshillë për të devotshmit.

67. Musai i tha popullit të vet: “Allahu ju urdhëron që të therni një lopë!” Ata thanë: “A po tallesh me ne?!” Ai tha: “Allahut i kërkoj të më ruajë, që të mos bëhem injorant!”
68. Ata thanë: “Lute Zotin tënd për ne, të na qartësojë se si duhet të jetë ajo?” Ai tha: “Ai (Zoti) thotë se ajo duhet të jetë një lopë as e vjetër, as e re, por e mesme. Zbatoni pra, atë që u urdhëruat të bëni!”
69. Ata thanë: “Lute Zotin tënd për ne, që të na sqarojë çfarë ngjyre duhet të ketë ajo?” Ai tha: “Ai (Zoti) thotë se ajo duhet të jetë një lopë e verdhë. Ngjyra e saj duhet të jetë (e verdhë) e ndezur, që të kënaqë shikuesit”.
70. Ata thanë: “Lute Zotin tënd për ne, që të na sqarojë çfarë lloji duhet të jetë ajo, se lopët të gjitha na duken njësoj, e ne, në dashtë Allahu, do ta gjejmë të vërtetën!”
71. Ai (Musa) tha: “Ai (Zoti) thotë se ajo duhet të jetë një lopë, që nuk i është nënshtruar punës, as duke lëruar tokën, e as duke ujitur bimët. Ajo duhet të jetë pa asnjë të metë dhe pa asnjë shenjë (ngjyrë) tjetër!” Ata thanë: “Tani u sqaruam plotësisht”. Kështu, ata e therën atë, por, për pak, desh e lanë pa e bërë këtë punë.
72. Pasi vratë një njeri e u grindët në lidhje me të, Allahu e zbuloi atë që e mbanit të fshehtë.
73. Ju thamë: “Prekeni atë (të vdekurin) me një pjesë të saj (të lopës së therur)! Dhe kështu, Allahu do t’i ngjallë të vdekurit dhe do t’ju sqarojë argumentet e Tij, në mënyrë që të kuptoni.
74. Megjithatë, zemrat tuaja, edhe pas kësaj, u bënë si guri, madje edhe më të forta. Ka gurë prej të cilëve burojnë lumenj. Ka prej tyre që çahen dhe prej tyre del ujë, Madje ka prej tyre që, nga frika ndaj Zotit, rrokullisen tatëpjetë. Allahu nuk është i pavëmendshëm ndaj asaj që veproni ju.
75. A shpresoni se ata do t’ju besojnë, kur dihet se një grup i tyre i dëgjonin fjalët e Allahut dhe, pasi i kishin kuptuar, i ndryshonin ato?! Ata e dinin mirë (krimin që bënin).
76. Kur ata takohen me besimtarët, thonë: “Ne besojmë”. Por kur veçohen me njëri-tjetrin, thonë: “A po u tregoni atyre (muslimanëve) për atë që Allahu ju ka shpallur juve, që ata të kenë argumente para Zotit tuaj, kundër jush?! A nuk e kuptoni?!”
77. A thua, vallë, se nuk e dinë ata që Allahu e di atë që ata e fshehin dhe atë që ata e shprehin hapur?
78. Ka prej tyre që janë të paditur dhe nuk e njohin Librin. Ata njohin veçse trillime dhe jetojnë vetëm me shpresa. Ata vetëm hamendësojnë.
79. Mjerë për ata që, me duart e veta e shkruajnë librin, e pastaj thonë: “Ky është prej Allahut”, për të arritur ndonjë fitim të paktë. Mjerë ata, për çka shkruan me duart e tyre! Mjerë ata, për çka fitojnë!
80. Ata thonë: “Ne nuk do të na kapë Zjarri më tepër se disa ditë të caktuara!” Thuaju: “A mos keni marrë prej Allahut ndonjë premtim? Se Allahu nuk e thyen premtimin e vet? Apo po thoni për Allahun diçka që nuk e dini?”
81. Përkundrazi! Çdokush që bën keq dhe që mbulohet nga gjynahu i tij, do të jetë banor i Zjarrit, ku do të jetë përjetësisht.
82. Kurse ata që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, do të jenë banorë të Xhenetit, ku do të jenë përjetësisht.
83. Ne morëm zotimin e bijve të Israilit (për këto urdhra): “Mos adhuroni askënd tjetër, përveç Allahut! Të silleni mirë ndaj prindërve, të afërmve, jetimëve, të varfërve! Njerëzve t’u thoni fjalë të mira (të vërteta)! Faleni namazin dhe jepeni zekatin!” Por ju e thyet zotimin dhe ia kthyet shpinën (rrugës së drejtë), përveç një pakice prej jush.
84. Ne morëm zotimin tuaj që të mos derdhnit gjakun tuaj dhe të mos dëbonit njëri-tjetrin nga vendi juaj! Ju i pranuat (këto kushte). Edhe ju (të sotmit) jeni dëshmitarë për këtë.
85. Por, jeni pikërisht ju (që dhatë besën), që masakruat njëri-tjetrin. Ndërsa disa të tjerë (prej jush) i dëbuat nga vendi i tyre, duke bashkëpunuar (me idhujtarët) kundër tyre me poshtërsi dhe padrejtësi. Nëse ata bien robër tek ju, ju e pranoni kompensimin për (t’i liruar) ata (duke zbatuar kështu një urdhër të Teuratit). Por edhe dëbimi i tyre nga vendi është i ndaluar për ju (atëherë, pse këtë nuk e zbatoni?!). A e besoni një pjesë të Librit, e tjetrën e mohoni?! E çfarë ndëshkimi pritet për ata që bëjnë gjëra të tilla?! Ata, veç poshtërimit në jetën e kësaj bote, në Ditën e Gjykimit do të flaken në dënimin më të ashpër. Allahu nuk është i pavëmendshëm ndaj asaj që veproni ju.
86. Ata e vlerësuan jetën e kësaj bote mbi botën tjetër, por atyre nuk do t’u lehtësohet dënimi dhe kurrë nuk do të ndihmohen.
87. Ne i dhamë Librin (Teuratin) Musait, pas të cilit dërguam shumë profetë të tjerë. Isait, birit të Merjemes, i dhamë mrekulli të qarta dhe e fuqizuam me Shpirtin e Shenjtë. Sa herë që ndonjë i dërguar (i Zotit) ju sillte diçka (ligje e porosi) që nuk ju pëlqente, ju tregoheshit kryeneçë! Disa prej tyre i mohuat e disa i vratë.
88. Ata thonë: “Zemrat tona janë të vulosura!” Jo, s’është ashtu, por Allahu i ka mallkuar për shkak të refuzimit të së vërtetës, prandaj shumë pak prej tyre besojnë.
89. Kur atyre u erdhi Libri (Kurani) prej Allahut, që ishte vërtetues i atij (libri hyjnor) që e kishin pranë, – edhe pse përpara kësaj, ata shpresonin me ardhjen e tij ndihmën (e Allahut) kundër jobesimtarëve, – pra, kur u erdhi ajo që e njihnin mirë, ata e mohuan atë. Mallkimi i Allahut qoftë mbi jobesimtarët!
90. Sa e shëmtuar është ajo, për hir të së cilës ata shitën veten! Atë që e shpalli Allahu, ata nuk e besuan nga zilia e tyre. Ata nuk mund ta pranonin që Allahu, me mirësinë e Tij, t’ia zbriste Shpalljen kujt të dëshironte prej robërve të Vet. Prandaj ata merituan zemërim mbi zemërim. Jobesimtarët kanë dënim poshtërues.
91. Dhe kur atyre u thuhet: “Besoni atë që e ka shpallur Allahu!”, ata thonë: “Ne besojmë atë që na u shpall neve”, kurse atë (Shpalljen) që ka ardhur më pas e mohojnë, edhe pse ajo është e vërtetë dhe vërtetuese e asaj që e kanë ata, e mohojnë. Thuaj: “Nëse ishit besimtarë, atëherë përse i vrisnit profetët e Allahut?”
92. Juve ju erdhi Musai me argumente të qarta, por pas (largimit të) tij, ju adhuruat viçin, duke u bërë të padrejtë.
93. Kur morëm prej jush premtimin, duke ngritur mbi ju (kodrën) Turin, ju thamë: “Merreni seriozisht atë që ju kemi dhënë dhe dëgjoni!” Ata thanë: “Ne dëgjuam, por kundërshtojmë”. Si pasojë e mosbesimit, për zemrat e tyre u bë i dashur adhurimi i viçit. Thuaj: “Nëse jeni besimtarë, atëherë besimi juaj është duke ju udhëzuar për keq!”
94. Thuaj: “Nëse bota tjetër është tek Allahu vetëm për ju, jo për njerëzit e tjerë, kërkojeni vdekjen, nëse jeni të sinqertë.”
95. Por për shkak të veprave të tyre, ata nuk do ta kërkonin kurrë atë. Allahu i njeh të padrejtët.
96. Eshtë e sigurt se ata janë njerëzit më lakmues për të jetuar, madje edhe më lakmues se idhujtarët. Çdokush prej tyre do të dëshironte të jetonte një mijë vjet. Por edhe sikur të jetonte aq, kjo nuk do ta shpëtonte atë prej dënimit. Allahu e sheh çka veprojnë ata.
97. Thuaju atyre që janë armiq të Xhibrilit, se ai e ka zbritur Kuranin në zemrën tënde me urdhrin e Allahut, si vërtetues të asaj që ishte shpallur para tij dhe si udhëzues e përgëzues për besimtarët.
98. Kush është armik i Allahut, i engjëjve të Tij, i të dërguarve të Tij, i Xhibrilit dhe i Mikailit, ta dijë se Allahu është armik i jobesimtarëve.
99. Ne të kemi shpallur ty argumente të qarta, të cilat nuk i mohon askush, përveç të shthururve.
100. A thua sa herë që ata bënin ndonjë premtim, një grup prej tyre e thyente atë? Jo, por shumica e tyre nuk besojnë.
101. Kur atyre u erdhi një i Dërguari prej Allahut, si vërtetues i asaj që ata kishin, një grup prej tyre e flakën pas shpine Librin e Allahut, sikur të mos kishin dijeni.
102. Ata vepruan ashtu si shejtanët në kohën e sundimit të Sulejmanit. Por Sulejmani nuk ishte mohues. Mohues ishin shejtanët, të cilët u mësonin njerëzve magjinë dhe atë (lloj magjie) që u zbriti dy engjëjve në Babiloni: Harutit dhe Marutit. Ata (dy engjëjt) nuk ia mësonin (magjinë) askujt, para se t’i thonin: “Ne jemi dërguar vetëm për t’ju sprovuar, pra mos u bëj mohues (duke mësuar magjinë)!” Dhe njerëzit mësuan nga ata të dy se si ta ndanin burrin prej gruas së vet, megjithëse askujt nuk mund t’i bënin dëm me atë (magji), pa lejen e Allahut. Ata mësonin çka u sillte dëm, e nuk u sillte asnjë dobi. Ata ishin krejtësisht të vetëdijshëm se kush e përvetësonte atë (magjinë), nuk do të kishte pjesë në jetën tjetër. Sa e keqe është ajo për të cilën ata shitën veten! Ah, sikur ta dinin!
103. Sikur ata të kishin besuar dhe të ishin ruajtur, shpërblimi prej Allahut do të ishte shumë më i dobishëm. Ah, sikur ta dinin!
104. O ju që keni besuar! Mos thoni: “Raina”, por thoni: “Undhurna” dhe dëgjoni! Për jobesimtarët ka dënim të dhembshëm.
105. Ata që nuk besojnë, si ithtarët e Librit, ashtu edhe idhujtarët, kurrë nuk do të donin që juve t’ju vijë ndonjë e mirë nga Zoti juaj. Por Allahu ia dhuron mëshirën e Vet kujt të dëshirojë. Allahu është Zoti i mirësisë së madhe.
106. Ne nuk shfuqizojmë asnjë ajet (ose dispozitë ligjore), apo ta lëmë në harresë, e të mos sjellim një tjetër më të dobishëm se ai, ose të ngjashëm me të. A nuk e di ti se Allahu është i Plotpushtetshëm për gjithçka?!
107. A nuk e di ti se vetëm Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës?! Përveç Allahut, ju nuk keni asnjë ndihmues dhe asnjë mbrojtës tjetër.
108. A doni ta pyesni të Dërguarin tuaj ashtu si u pyet Musai?! Ai që e ndërron besimin me mosbesim, e ka humbur rrugën e drejtë.
109. Shumë ithtarë të Librit do të dëshironin që, pas besimit tuaj, t’ju kthejnë në jobesimtarë, të shtyrë nga zilia e tyre personale, edhe pasi u ishte bërë e qartë e vërteta. Falini dhe tolerojini ata, derisa Allahu ta sjellë urdhrin e Vet. Allahu ka pushtet për gjithçka.
110. Faleni namazin dhe jepeni zekatin! Çfarëdo të mire të përgatitni për veten tuaj, do ta gjeni tek Allahu. S’ka dyshim se Allahu është Vështrues i çdo veprimi tuaj.
111. Ata (ithtarët e Librit) thonë: “Nuk ka për të hyrë në Xhenet askush, përveç atij që është çifut ose i krishterë!” Këto janë trille të tyre! Thuaju: “Sillni provat tuaja, nëse keni të drejtë!”
112. Përkundrazi, ai që i është dorëzuar Allahut dhe është bamirës, e ka shpërblimin e vet te Zoti i tij. Për ata nuk ka frikë, as nuk kanë pse të mërziten.
113. Çifutët thonë: “Të krishterët nuk mbështeten në asgjë (në fenë që pasojnë)”. Të krishterët thonë: “Çifutët nuk mbështeten në asgjë”. Ndërkohë që të dyja palët lexojnë Librin. Po këto fjalë thonë edhe ata që janë injorantë. Në Ditën e Gjykimit, Allahu do të gjykojë ndërmjet tyre për kundërshtimet që ata kanë mes njëri-tjetrit.
114. E kush mund të jetë më mizor se ai që, në xhamitë e Allahut, pengon të përmendet emri i Tij dhe përpiqet për shkatërrimin e tyre. Atyre nuk duhet të hyjnë në to, përveçse duke qenë të frikësuar. Në këtë jetë, ata meritojnë poshtërim, ndërsa në botën tjetër do të kenë dënim të madh.
115. Të Allahut janë Lindja dhe Perëndimi, pra, ngado që të ktheheni është Fytyra e Allahut. Vërtet, Allahu është i Gjerë dhe i Gjithëditur.
116. Ata thonë: “Allahu ka fëmijë”. I pastër është Ai nga kjo e metë! E Tij është gjithçka në qiej dhe në tokë. Atij i është nënshtruar gjithçka.
117. Ai është Krijuesi i qiejve dhe i tokës. Kur dëshiron diçka, Ai vetëm i thotë: “Bëhu!”, dhe ajo bëhet.
118. Ata që nuk dinë thonë: “Përse Allahu nuk flet me ne, ose, së paku, të na sillte ndonjë shenjë?!” Po kështu thonin edhe ata që ishin para tyre. Të ngjashme janë fjalët e tyre. Të ngjashme janë edhe zemrat e tyre. Ne i sqaruam argumentet për një popull që është i sigurt.
119. Pa dyshim, Ne të dërguam ty me të vërtetën, si përgëzues dhe paralajmërues. Ti nuk do të mbash përgjegjësi për banuesit e Zjarrit të madh.
120. Çifutët dhe të krishterët nuk do të jenë të kënaqur kurrë me ty, derisa të pasosh fenë e tyre. Thuaju: “Udhëzimi i drejtë është udhëzimi i Allahut.” E nëse pas diturisë që të ka zbritur, ti ndjek dëshirat e tyre, atëherë nuk ke për të patur ndihmues dhe mbrojtës tjetër, të të shpëtojë prej Allahut.”
121. Ata të cilëve ua dhamë Librin dhe e ndjekin me përpikmëri, ashtu si duhet, pikërisht ata e besojnë atë. Ndërsa ata që e mohojnë atë, pikërisht dhe vetëm ata janë të dështuarit.
122. O bijtë e Israilit! Përkujtoni të mirat e Mia, me të cilat ju begatova! Unë ju pata dalluar mbi njerëzit e tjerë (të asaj kohe).
123. Dhe ruajuni një dite, kur askush nuk do të mund ta ndihmojë tjetrin për asgjë! Prej askujt nuk pranohet kompensim, dhe askujt nuk do t’i bëjë dobi asnjë ndërmjetësim. Ata nuk do të ndihmohen.
124. Kur Allahu e sprovoi Ibrahimin me disa urdhërime, dhe ai i përmbushi ato, Ai (Allahu) tha: “Unë po të bëj ty imam të njerëzimit”! Ai tha: “Edhe prej pasardhësve të mi (bëj të tillë)!” Tha (Allahu): “Premtimin Tim nuk mund ta gëzojnë të padrejtët!”
125. Kujtoni kur Shtëpinë (Qaben) e bëmë vendgrumbullimi për njerëzit dhe sigurie për ta (duke thënë): “Vendin ku qëndroi Ibrahimi bëjeni vend adhurimi!” Ibrahimin dhe Ismailin i urdhëruam: “Pastrojeni Shtëpinë Time për ata që bëjnë tavaf, për ata që qëndrojnë në të, dhe për ata që bien në ruku dhe në sexhde!”
126. Kur Ibrahimi tha: “O Zoti im! Bëje këtë një qytet të sigurt! Furnizoji banorët e tij me fruta të shumëllojshme, ata që besuan Allahun dhe jetën tjetër!” Ai (Allahu) tha: “Edhe atij që nuk beson do t’ia mundësoj kënaqësinë e furnizimit Tim për një kohë të shkurtër. Por, pastaj, do ta flak në dënimin e Zjarrit. Sa përfundim i shëmtuar është ai!”
127. Kur Ibrahimi dhe Ismaili, duke ngritur themelet e Shtëpisë (Qabes), luteshin: “O Zoti ynë! Pranoje prej nesh, se me të vërtetë Ti je Dëgjuesi dhe i Dituri!”
128. Zoti ynë! Na bëj të përulur ndaj Teje! Bëj që edhe pasardhësit tanë të jenë një popull i përulur ndaj Teje! Na i mëso rregullat e adhurimit tonë dhe na e prano pendimin tonë! Pa dyshim, Ti je Pranuesi i pendimit, Mëshiruesi!”
129. Zoti ynë! Dërgo ndër ta një të dërguar nga gjiri i tyre, që t’u lexojë atyre ajetet e Tua, t’u mësojë atyre Librin (Kuranin) dhe Urtësinë (Traditën profetike), dhe t’i pastrojë ata. S’ka dyshim se Ti je Ngadhënjyesi dhe i Urti.
130. Prej fesë së Ibrahimit largohet veç ai që e nënçmon vetveten. Ne, vërtet, e zgjodhëm atë në këtë botë. Pa dyshim, në botën tjetër, ai do të jetë ndër të mirët.
131. Kur Zoti i tij i tha: “Përulu!”, ai tha: “Iu përula Zotit të gjithësisë!”.
132. Ibrahimi ua dha këtë porosi bijve të tij; po ashtu edhe Jakubi: “O bijtë e mi, Allahu ua ka zgjedhur fenë, prandaj mos vdisni ndryshe, por vetëm duke qenë muslimanë të nënshtruar ndaj Tij!”
133. A ishit ju të pranishëm, kur Jakubi, në momentin e vdekjes, u tha bijve të vet: “Çfarë do të adhuroni pas meje?” Ata thanë: “Do të adhurojmë Zotin tënd dhe Zotin e etërve të tu: Ibrahimit, Ismailit dhe Is’hakut, që është një Zot i vetëm. Vetëm Atij i nënshtrohemi!”
134. Ai ishte një popull që tashmë ka kaluar. Atyre u takon ajo që fituan vetë dhe juve ju takon ajo që keni fituar vetë. Ju nuk jeni përgjegjës për veprat e tyre.
135. Ata thonë: “Bëhuni çifutë ose të krishterë, që të gjeni rrugën e drejtë!” Thuaj: “Në asnjë mënyrë! Ne jemi të fesë së drejtë të Ibrahimit, që ishte besimtar monotesit. Ai nuk ka qenë kurrë idhujtar”.
136. Thoni: “Ne besojmë tek Allahu, tek ajo që na u shpall neve dhe tek ajo që iu shpall Ibrahimit, Ismailit, Is’hakut, Jakubit dhe Esbatëve (dymbëdhjetë bijve të Jakubit), tek ajo që iu dha Musait, Isait dhe gjithçka që u është dhuruar profetëve nga Zoti i tyre. Ne nuk bëjmë dallim në asnjërin prej tyre. Ne vetëm Atij i jemi nënshtruar.
137. Pa dyshim, nëse ata do të besonin ashtu siç besoni ju, ata vërtet do ta gjenin udhëzimin në rrugën e drejtë. Por nëse refuzojnë, atëherë ata gjithmonë do të jenë kundërshtarë. Por Allahu ju mjafton kundër tyre. Ai është Dëgjuesi dhe i Dijshmi.
138. Kjo (fe) është ngjyra e Allahut. E kush jep ngjyrë më të mirë se Allahu?! Ne jemi adhurues të Tij.
139. Thuaju: “A kërkoni të polemizoni me ne për Allahun, kur Ai është Zoti ynë dhe Zoti juaj?! Ne kemi veprat tona, e ju keni veprat tuaja. Ne jemi të sinqertë ndaj Tij.
140. A po thoni se Ibrahimi, Ismaili, Is’haku, Jakubi dhe Esbatët kanë qenë çifutë ose të krishterë?!” Thuaju: “A jeni ju më të ditur apo Allahu? Kush është më i padrejtë se ai që e fsheh të vërtetën prej Allahut, duke e patur pranë vetes?! Allahu nuk është i pavëmendshëm ndaj asaj që veproni ju”.
141. Ai ishte një popull që shkoi. Atyre u takon ajo që fituan dhe juve ju takon ajo që keni fituar. Ju nuk jeni përgjegjës për gjërat që kanë bërë ata.
142. Njerëzit mendjelehtë do të thonë: “Çfarë i ktheu ata (muslimanët) prej Kiblës (drejtimit të faljes) së mëparshme?” Thuaju: “Të Allahut janë Lindja dhe Perëndimi. Ai udhëzon në rrugën e drejtë atë që do”.
143. Dhe kështu, Ne ju bëmë ju një popull të ekuilibruar, për të qenë dëshmitarë (në Ditën e Gjykimit) ndaj njerëzve. Edhe i Dërguari ka për të qenë dëshmitar ndaj jush. Kiblën nga e cila ti drejtoheshe e ndryshuam vetëm për t’u dalluar ata që pasojnë sinqerisht të Dërguarin, nga ata që kthehen pas. Vërtet, kjo provë qe e rëndë, por jo për ata që Allahu i ka udhëzuar. Dijeni se Allahu nuk ua humb besimin (namazin) tuaj. Vërtet, Allahu është Përdëllimtar dhe i Mëshirshëm me njerëzit.
144. Ne të shohim që kthen shpesh fytyrën tënde nga qielli. Ne do të të drejtojmë ty nga një Kible e dashur për ty. Ktheje pra, fytyrën tënde drejt Xhamisë së Shenjtë (Qabes)! Kudo që të jeni (o besimtarë), kthejini fytyrat tuaja drejt saj! Ata të cilëve u është dhuruar Libri sigurisht që e dinë se kjo është e vërteta nga Zoti i tyre. Allahu nuk është i pakujdesshëm ndaj asaj që ata punojnë.
145. Edhe sikur t’u sillje atyre që u është dhënë Libri (çifutëve dhe krishterëve) çdo lloj argumenti, ata nuk do ta pasonin Kiblën tënde. As ti nuk do ta pasosh Kiblën e tyre. Asnjëra palë prej tyre nuk do ta pasojë Kiblën e tjetrës. Nëse ti, edhe pas dijes që të ka ardhur, do të pasoje dëshirat e tyre, atëherë ti do të ishe vërtet i padrejtë.
146. Ata, të cilëve u kemi dhënë Librin (çifutët dhe të krishterët), e njohin atë (Profetin Muhamed) ashtu sikurse njohin bijtë e vet. Por disa prej tyre e fshehin të vërtetën, edhe pse e dinë.
147. E vërteta vjen nga Zoti yt, prandaj mos u bëj nga ata që dyshojnë.
148. Çdokush ka një drejtim, të cilit i përkushtohet. Garoni në vepra të mira! Kudo që të jeni, Allahu ka për t’ju tubuar të gjithëve. Allahu është i Plotpushtetshëm për gjithçka.
149. Ngado që të shkosh, ktheje fytyrën tënde drejt Xhamisë së Shenjtë! Me të vërtetë, kjo është e vërteta e sigurt nga Zoti yt. Allahu nuk është i pavëmendshëm ndaj asaj që ju veproni.
150. Ngado që të shkosh, ktheje fytyrën tënde drejt Xhamisë së Shenjtë! Kudo që të gjendeni, kthejini fytyrat tuaja drejt saj, që njerëzit të mos kenë argument kundër jush, përveç atyre që janë të padrejtë. Megjithatë, ju mos u frikësoni prej atyre, por frikësohuni vetëm prej Meje, që Unë ta përsos mirësinë Time ndaj jush dhe që ju të gjeni rrugën e drejtë.
151. Ashtu siç dërguam mes jush një profet nga gjiri juaj, që t’ju lexojë ajetet Tona, që t’ju pastrojë, t’ju mësojë Librin dhe Urtësinë, dhe t’ju mësojë atë që nuk e dini.
152. Më përkujtoni, që edhe Unë t’ju kujtoj. Më falënderoni e mos më mohoni!
153. O ju që keni besuar! Kërkoni ndihmë me durim dhe me namaz! Vërtet, Allahu është me durimtarët.
154. Për ata që u vranë në rrugën e Allahut, mos thoni: “Janë të vdekur!” Jo, ata janë të gjallë, por ju nuk e kuptoni.
155. Ne patjetër që do t’ju sprovojmë ndonjëherë me frikë, me uri, me humbje në pasuri ose në njerëz, dhe me pakësim të prodhimit. Por ti përgëzoji durimtarët,
156. të cilët, kur i godet ndonjë sprovë, thonë: “Ne, pa dyshim, jemi të Allahut, dhe vetëm tek Ai do të kthehemi!”.
157. Vetëm këta kanë tek Zoti i tyre bekime dhe mëshirë, dhe vetëm këta janë të udhëzuarit në rrugën e drejtë.
158. Vërtet, Safa dhe Merva janë nga simbolet e Allahut, prandaj ai që shkon në Qabe për haxh ose për umre, nuk ka asnjë gjynah nëse sillet mes tyre. Kush bën vepra të mira vullnetarisht, ta dijë se Allahu është Mirënjohës e i Gjithëdijshëm.
159. Ata të cilët fshehin argumentet e qarta dhe udhëzimin që Ne shpallëm, pasi Ne ua sqaruam ato njerëzve në Libër, i mallkon Allahu, i mallkojnë edhe mallkuesit.
160. Mirëpo atyre që pendohen, që përmirësohen dhe ua tregojnë njerëzve atë që kishin fshehur, Unë ua pranoj pendimin, sepse Unë jam Pranuesi i pendimeve dhe Mëshiruesi.
161. Mbi ata që mohojnë dhe vdesin si jobesimtarë rëndon mallkimi i Allahut, i engjëjve dhe i të gjithë njerëzimit.
162. Ata do të jenë përgjithmonë atje (në Xhehenem). Atyre nuk do t’u lehtësohet vuajtja dhe as nuk do t’u jepet afat.
163. Zoti juaj është Një i vetëm. Nuk ka të adhuruar tjetër (me meritë), përveç Tij. Ai është i Mëshirshmi, Mëshiruesi.
164. Është fakt se, në krijimin e qiejve dhe të tokës, në ndërrimin e natës dhe të ditës, në anijet që lundrojnë në det për t’u sjellë dobi njerëzve, në shiun që Allahu e lëshon prej qielli, duke ngjallur përmes tij tokën e vdekur dhe duke përhapur në të çdo lloj gjallese, në lëvizjen e erërave dhe në retë që lëvizin mes qiellit dhe tokës, (pra, në të gjitha këto,) ka shenja për njerëzit që dinë të mendojnë.
165. Ka njerëz që, në vend të Allahut, besojnë idhujt, të cilët i duan sikurse Allahun. Por, për ata që besuan, dashuria për Allahun është shumë më e fortë. Sikur ta dinin ata që bëjnë padrejtësi se, kur ta shohin dënimin, ata do të binden se e tërë fuqia i takon vetëm Allahut, dhe se Allahu është Ndëshkues i rreptë.
166. Kur paria të distancohet prej pasuesve të tyre, kur të gjithë do ta shohin dënimin dhe kur lidhjet mes tyre do të këputen.
167. Atëherë, pasuesit do të thonë: “Ah, sikur të na lejohej një kthim (në dynja) dhe t’i braktisnim, sikurse ata na braktisën tani!” Kështu, Allahu do t’ua tregojë veprat e tyre, si dëshpërim për ta, dhe ata kurrë nuk kanë për të dalë prej Zjarrit.
168. O njerëz! Hani nga ato ushqime të lejuara dhe të mira që gjenden në tokë, e mos shkoni pas hapave të shejtanit. Ai është vërtet armiku juaj i betuar.
169. Ai ju urdhëron vetëm për të këqija dhe poshtërsi. Ai ju shtyn që të thoni për Allahun gjëra që nuk i dini.
170. Kur atyre (idhujtarëve) u thuhet: “Pasoni atë që shpalli Allahu!” Ata thonë: “Jo, ne ndjekim atë rrugë që kishin të parët tanë!” Edhe sikur të parët e tyre të mos kishin kuptuar asgjë dhe të mos ishin të udhëzuar në rrugën e drejtë.
171. Mohuesit u përngjajnë bagëtive, të cilat, kur i thërret dikush (bariu), dëgjojnë vetëm britmë dhe zë. Ata janë të shurdhër, memecë, të verbër dhe nuk kuptojnë asgjë.
172. O ju që keni besuar! Hani nga të mirat me të cilat ju kemi begatuar dhe falënderoni Allahun, nëse jeni të sinqertë në adhurimin e Tij.
173. Juve ju janë ndaluar veçse të ngordhurat, gjaku, mishi i derrit dhe ato (kafshët) që theren në emër të dikujt tjetër veç Allahut. E kush detyrohet (të hajë njërën nga këto), duke mos pasur për qëllim shijen dhe duke mos e tepruar, për të nuk është gjynah (nëse i ha). Vërtet, Allahu është Falës e Mëshirues.
174. Ata që fshehin nga Libri atë që shpalli Allahu, për të fituar me të një shpërblim të vogël, ata fusin vetëm zjarr në barkun e tyre. Në Ditën e Gjykimit, Allahu nuk do t’u flasë atyre dhe as nuk do t’i shfajësojë, por ata do të kenë një dënim të dhembshëm.
175. Ata e kanë këmbyer humbjen me udhëzimin dhe kanë parapëlqyer dënimin, në vend të shpëtimit. Sa të durueshëm do të jenë ata ndaj Zjarrit?!
176. Kjo, për shkak se Allahu e zbriti Librin me të vërtetën e sigurt. Sigurisht, ata që nuk u pajtuan rreth tij, janë në përçarje, shumë larg nga e vërteta.
177. Mirësia nuk është që thjesht t’i ktheni fytyrat tuaja drejt lindjes ose perëndimit. Mirësi e vërtetë është e atij që beson Allahun, Ditën e Fundit, engjëjt, librat dhe profetët; e atij që, prej pasurisë që e do, u jep të afërmve, jetimëve, të varfërve, udhëtarëve të mbetur në rrugë, lypsave dhe për lirimin e robërve; e atij që fal namazin e jep zekatin; dhe e atyre që, kur premtojnë, e mbajnë fjalën e dhënë; e atyre që janë të durueshëm në skamje, në sëmundje dhe në flakën e luftës. Vetëm këta e tregojnë sinqeritetin e tyre dhe vetëm këta janë të devotshëm.
178. O ju që keni besuar! Për ju u bë obligim shpagimi me barazi (kisas) për krimin e vrasjes: i liri për të lirin, skllavi për skllavin dhe femra për femrën. Kurse ai, të cilit i falet gjaku prej vëllait të vet nuk ekzekutohet. Pas faljes, le të sillen butë me të falurin. Ndërsa shpagimi (kompensimi për vrasjen), le t’u jepet me mirësi. Ky është lehtësim dhe mëshirë prej Zotit tuaj. E kushdo që, pas kësaj, e kapërcen kufirin, ka një dënim të dhimbshëm.
179. Në këtë ligj është jeta juaj, o ju mendarë, në mënyrë që të përmbaheni!
180. Jeni urdhëruar që, nëse dikujt i afrohet vdekja, nëse lë pasuri nga pas, e ka detyrim lënien e testamentit për prindërit dhe për më të afërmit! Testamenti duhet bërë me drejtësi. Për ata që janë të devotshëm, kjo është detyrë që nuk tolerohet.
181. Kush e ndryshon testamentin pas dëgjimit të tij, ta dijë se gjynahu është i atyre që e ndryshojnë. Vërtet, Allahu është Dëgjues dhe i Dijshëm.
182. E kush i trembet testament-lënësit se, gabimisht po largohet nga drejtësia, ose qëllimisht do të bëjë mëkat, dhe vendos drejtësinë mes tyre, ai nuk ka bërë gjynah. Vërtet, Allahu është Falës e Mëshirues.
183. O ju që keni besuar! Agjërimi është bërë detyrë për ju, sikurse ka qenë edhe për ata që ishin para jush, me qëllim që të bëheni të devotshëm.
184. Ai është disa ditë me numër. Të sëmurët prej jush ose udhëtarët, le të agjërojnë më vonë po aq ditë (sa kanë lënë pa agjëruar). Për ata që nuk e përballojnë dot (agjërimin), është i detyruar si kompensim ushqimi (ditor) i një të varfëri. Nëse dikush jep vullnetarisht më tepër, do të jetë më mirë për të. Megjithatë, të agjëroni është më mirë për ju, në qoftë se dini.
185. Muaji i Ramazanit është ai në të cilin ka zbritur Kurani, që është udhërrëfyes për njerëz, sqarues i rrugës së drejtë dhe dallues. Kushdo nga ju që e jeton këtë muaj, le të agjërojë! Ndërsa kush është i sëmurë ose në udhëtim, le të agjërojë po aq ditë (sa ka lënë pa agjëruar) më vonë. Allahu dëshiron për ju lehtësimin. Ai nuk dëshiron vështirësinë për ju. Plotësojeni numrin e ditëve dhe madhërojeni Allahun për udhëzimin, që të bëheni mirënjohës!
186. Kur adhuruesit e Mi të pyesin për Mua, (thuaju se) Unë jam afër. Unë i përgjigjem lutjes, kur lutësi më lutet. Le të më përgjigjen Mua dhe të më besojnë vetëm Mua, që të bëhen të udhëzuar drejt!
187. Gjatë netëve të agjërimit, e keni të lejuar kontaktin (intim) me gratë tuaja, të cilat janë mburojë për ju dhe ju jeni mburojë për to. Allahu e dinte se ju nuk do ta mbanit veten, prandaj jua pranoi pendimin dhe jua fali gabimin tuaj. Tani, kontaktoni me to dhe kërkoni atë që Allahu ka përcaktuar për ju. Hani e pini, derisa të dallohet qartë peri i bardhë nga peri i zi, në agim. Pastaj, vazhdojeni agjërimin deri në mbrëmje. Mos kryeni marrëdhënie me to (gratë) kur qëndroni për itikaf në xhami. Këta janë kufijtë e Allahut, prandaj mos iu afroni atyre. Në këtë mënyrë, Allahu ua sqaron njerëzve argumentet e Veta, që ata të ruhen.
188. Mos e hani pasurinë e njëri-tjetrit në mënyrë të palejuar. Mos ndërhyni te gjykatësit me rryshfete, për të grabitur në mënyrë të padrejtë një pjesë të pasurisë së njerëzve të tjerë, kur ju e dini.
189. Të pyesin ty për hënat. Thuaj: “Ato janë përcaktime të kohës për njerëzit dhe për haxhin.” Nuk është mirësi të hyni në shtëpitë tuaja nga mbrapa tyre. Mirësi e vërtetë është për atë që ruhet. Në shtëpi hyni nga dyert e tyre. Kini frikë Allahun, që të shpëtoni!
190. Luftoni në rrugën e Allahut, kundër atyre që ju sulmojnë dhe mos e teproni, se Allahu nuk i do ata që e teprojnë.
191. Asgjësojini ata kudo që t’i zini. Dëbojini ata prej vendit, sikurse ju dëbuan ata juve. Sprovimi (fitne-ja) është më i rëndë se vrasja. Mos i luftoni ata pranë Xhamisë së Shenjtë (Qabes), për sa kohë që edhe ata nuk ju luftojnë ju në të. Por nëse ju sulmojnë, atëherë shfarosini. Ky është ndëshkimi ndaj jobesimtarëve.
192. E nëse heqin dorë, atëherë Allahu është, pa dyshim, Falës e Mëshirues.
193. Luftojini ata, derisa të zhduket sprovimi (fitne-ja) dhe adhurimi t’i kushtohet vetëm Allahut. Nëse ata ndalen, atëherë ndaleni edhe ju luftën, por jo ndaj atyre që kanë bërë krime.
194. Ky muaj i shenjtë është për atë muaj të shenjtë. Shkelja e shenjtërive le të ndëshkohet në të njëjtën mënyrë. Pra, nëse ju sulmojnë, sulmojini edhe ju po në atë masë. Kini frikë nga Allahu dhe dijeni se Allahu është, pa dyshim, me të devotshmit.
195. Shpenzoni në rrugë të Allahut dhe mos e çoni veten drejt shkatërrimit. Bëni mirë, se Allahu i do vërtet bamirësit!
196. Kryeni të plotë haxhin dhe umren, për hir të Allahut! Nëse pengoheni, atëherë bëni kurban çfarë (kafshe) të keni më të lehtë. Mos e rruani kokën, derisa kurbani të arrijë në vendin e vet. Por, për ata që janë të sëmurë ose kanë plagë në kokë, kompensimi është me agjërim, sadaka ose kurban. Kur jeni të sigurt (nga armiqtë), atëherë ai që kryen umren deri në haxh, le të bëjë kurban, sipas mundësisë. Ai që nuk ka, le të agjërojë tri ditë gjatë haxhit dhe shtatë ditë kur të jetë kthyer (në shtëpi). Kështu bëhen dhjetë ditë të plota. Ky është rregulli për ata që nuk e kanë familjen pranë Xhamisë së Shenjtë. Pra, kijeni frikë Allahun, dhe dijeni se Allahu është ndëshkues i rreptë.
197. Haxhi kryhet në muajt e caktuar. Për ata që nisin haxhin në këta muaj nuk lejohen marrëdhëniet intime, shkelja e dispozitave të Sheriatit dhe as grindjet. Çfarëdo mirësie që të bëni, Allahu e di shumë mirë. Pajisuni me gjërat që ju duhen (për rrugë), por pajisja më e mirë është devotshmëria. Mua të më frikësoheni, o njerëz të mendjes!
198. Nuk është gjynah të kërkoni bereqet nga Zoti juaj. Kur të ktheheni prej Arafatit, përmendeni Allahun në vendet e shenjta! Përmendeni Atë, i Cili ju ka udhëzuar, se ju më parë ishit të humbur.
199. Pastaj zhvendosuni ashtu siç zhvendosen të gjithë njerëzit dhe kërkojini falje Allahut! Pa dyshim, Allahu është Falës e Mëshirues.
200. E kur t’i përfundoni ritet, përmendeni Allahun sikurse i përkujtoni prindërit tuaj, madje përmendeni edhe më shumë. Ka njerëz që thonë: “O Zoti ynë! Na jep në këtë botë!” Për të këtillët nuk ka pjesë në botën tjetër.
201. Por ka edhe të tjerë që thonë: “Zoti ynë, na jep të mira në këtë jetë dhe në jetën tjetër, dhe na ruaj prej dënimit në Zjarr!”
202. Këta do ta kenë pjesën e tyre për atë që kanë bërë. Allahu është i shpejtë në llogari.
203. Përkujtojeni Allahun në ditë të caktuara. Kush ngutet e ikën për dy ditë, nuk bën gjynah. Por edhe ai që e shtyn nuk bën gjynah. Këto rregulla janë për atë që synon të jetë i përpiktë. Pra, ruhuni prej Allahut dhe dijeni se do të tuboheni para Tij.
204. Ka ndonjë njeri, fjalët e të cilit të mahnisin në këtë botë dhe që betohet në Allahun për çfarë ka në zemrën e tij, por që, në realitet, është kundërshtari më i rreptë.
205. Ky, me të kthyer shpinën, nxiton nëpër tokë që të përhapë të këqijat, duke shkatërruar të mbjellat dhe kafshët. Por Allahu nuk e do shkatërrimin.
206. E kur i thuhet atij: “Ki frikë Allahun!”, atë e kap euforia, ndërsa arroganca e tij e zhyt edhe më thellë në gjynahe. I mjafton atij Xhehenemi si ndëshkim. Pa dyshim, vendbanimi më i tmerrshëm është ai i tij.
207. Ka njerëz që, për hir të Allahut, flijojnë vetveten. Allahu është shumë i butë me adhuruesit.
208. O ju që keni besuar, hyni në Islam tërësisht e mos ndiqni hapat e shejtanit, se ai është armiku juaj i hapur.
209. E nëse devijoni, pasi ju kanë ardhur argumentet e qarta, dijeni se Allahu është i Plotfuqishëm e i Urtë.
210. E ç’presin tjetër ata, që t’u vijë Allahu përmes hijeve të reve, bashkë me engjëjt, dhe çështja të ketë marrë fund?! Vetëm tek Allahu kthehen të gjitha çështjet.
211. Pyeti bijtë e Israilit se sa argumente të qarta u kemi dhënë atyre. E kush i mohon të mirat e Allahut, pasi i janë dërguar, të jetë i sigurt se Allahu e ka ndëshkimin të ashpër.
212. Atyre që nuk besojnë u është hijeshuar jeta e kësaj bote, e madje tallen me ata që besojnë. Por ata që e ruajnë devotshmërinë do të qëndrojnë sipër tyre Ditën e Kijametit. Allahu begaton pa masë atë që Ai dëshiron.
213. Njerëzit ishin dikur një bashkësi e vetme. Pastaj Allahu dërgoi profetët, si përgëzues dhe si qortues. Ai u zbriti atyre edhe Librin me të vërtetën, për të gjykuar njerëzit në çështjet që kundërshtoheshin mes tyre. Pas qartësimit të argumenteve, askush nuk kundërshtoi më, përveç arrogantëve të verbuar nga zilia dhe armiqësia për njëri-tjetrin. Me mëshirën e Tij, Allahu i udhëzoi besimtarët tek e vërteta e çështjeve, për të cilat kishin kundërshtime. Allahu udhëzon në rrugë të drejtë atë që dëshiron.
214. A mendoni se do të hyni në Xhenet pa u provuar edhe ju si ata që ishin para jush, të cilët kur goditeshin nga skamja, sëmundjet e tronditjet e mëdha, i Dërguari, e bashkë me të edhe besimtarët, thoshte: “Kur do të vijë ndihma e Allahut?!” Ja, ndihma e Allahut është afër!”
215. Të pyesin ty se çfarë duhet të japin për sevap. Thuaju: “Çfarëdo bamirësi që bëni, bëjeni për prindërit, për të afërmit, për jetimët, për të varfërit dhe për udhëtarët. Për çdo të mirë që bëni, s’ka dyshim se Allahu e di në imtësi.
216. Juve ju është bërë detyrim lufta, ndonëse e urreni atë. Por ndodh që ju ta urreni diçka, por ajo të jetë më e mirë për ju, siç ndodh që ju ta doni diçka, por ajo të jetë e keqe për ju. Allahu di e ju nuk dini.
217. Të pyesin për luftën në muajin e shenjtë. Thuaju: “Lufta gjatë tij është e rëndë, por pengimi nga rruga e Allahut, mosbesimi ndaj Tij, pengimi nga Xhamia e Shenjtë (Qabja) dhe dëbimi i banorëve të saj nga ajo, janë gjynahe edhe më të mëdha tek Allahu. Sprovimi është edhe më i rëndë se vrasja. Ata do t’ju luftojnë vazhdimisht për t’ju zbrapsur nga feja juaj, nëse munden. E kush zbrapset nga feja e tij dhe vdes si jobesimtar, atij i zhduken veprat në këtë jetë dhe në jetën tjetër. Të tillët janë banorë të Zjarrit dhe në të do të jenë përjetësisht.
218. Vërtet, ata që besuan dhe që emigruan e luftuan në rrugë të Allahut, ata kanë shpresa për mëshirën e Tij. Allahu është Falës e Mëshirues.
219. Të pyesin ty për verën dhe bixhozin. Thuaju: “Ato sjellin të këqija të mëdha, por edhe dobi për njerëzit. Megjithatë, e keqja e tyre është më e madhe sesa dobia.” Të pyesin se çfarë të shpenzojnë. Thuaju: “Tepricën”. Kështu jua sqaron Allahu argumentet, që ju të mendoni..
220. “….për këtë botë dhe për botën tjetër. Të pyesin ty për jetimët. Thuaju: “Përzgjedhja e më të mirës për ta është bamirësi. E nëse i përzieni me ju, (dijeni se) ata janë vëllezërit tuaj.” Allahu di ta dallojë prishësin nga rregulluesi. Sikur të dëshironte Allahu, Ai do t’ju rëndonte. Vërtet, Allahu është Krenar e i Urtë.
221. Mos u martoni me idhujtare, derisa ato të besojnë. Një skllave besimtare është më e vlefshme se një idhujtare, edhe nëse kjo e fundit mund t’ju mahnisë. Mos jepni (gra) tek idhujtarët, derisa ata të besojnë. Një skllav besimtar është më i vlefshëm se një idhujtar, edhe nëse ky i fundit mund t’ju mahnisë. Ata ju ftojnë për në Zjarr, ndërsa Allahu, me mëshirën e Vet, ju fton në Xhenet dhe në faljen e gjynaheve tuaja. Ai u sqaron njerëzve argumentet e Veta, që ata të përkujtojnë.
222. Të pyesin ty për gjendjen e menstruacioneve. Thuaj: “Ajo është gjendje e dëmshme, prandaj largohuni prej grave gjatë menstruacioneve dhe mos iu afroni (për marrëdhënie intime), derisa të pastrohen. Pasi të pastrohen, atëherë afrojuni tek ato (për marrëdhënie intime), ashtu siç ju ka lejuar Allahu. Allahu i do ata që pendohen dhe ata që pastrohen.
223. Gratë tuaja janë ‘vendmbjellje’ për ju, prandaj afrojuni ‘vendmbjelljes’ suaj si të dëshironi. Por përgatitni diçka për veten tuaj dhe ruhuni prej Allahut. Dijeni se, pa dyshim, takimi do të jetë tek Ai! Përgëzoji besimtarët!
224. Mos i bëni betimet tuaja në Allahun pengesë, kur doni të bëni vepra të mira, të ruheni nga të këqijat dhe të pajtoni njerëzit. Allahu është Dëgjues dhe i Gjithëditur.
225. Allahu nuk ju merr në përgjegjësi për betimet tuaja të paqëllimta, por për ato që i bëni qëllimisht me gjithë zemër. Allahu është Falës dhe i Butë.
226. Për ata që betohen se do të ndahen prej grave të tyre, afati i pritjes është katër muaj. Në qoftë se heqin dorë (nga betimi), atëherë s’ka dyshim se Allahu është Falës e Mëshirues.
227. E në qoftë se ata e kanë vendosur për divorcim, Allahu është Dëgjues e i Gjithëditur.
228. Gratë e ndara (nga burri) janë të detyruara të presin deri në tri perioda. Atyre nuk u lejohet ta fshehin atë që Allahu krijon në mitrën e tyre, nëse vërtet e besojnë Allahun dhe Ditën e Fundit. Burrat e tyre kanë të drejtë t’i rikthejnë ato gjatë kësaj kohe, nëse duan të pajtohen. Ato (gratë) kanë të drejta, sikurse edhe përgjegjësi. Burrat kanë një shkallë përparësie ndaj tyre. Allahu është i Gjithëfuqishëm e i Urtë.
229. Ndarja mund të bëhet dy herë. Pastaj, ose jetesë bashkëshortore normale, ose divorc me mirëkuptim. Juve (burrave) nuk ju lejohet t’u merrni atyre (grave) asgjë nga ajo që u keni dhuruar më parë, vetëm nëse që të dy palët druheni se nuk do të mund t’u përmbaheni kufijve të Allahut. E nëse keni frikë se nuk do të mund t’u përmbaheni kufijve të Allahut, atëherë për të dyja palët nuk është gjynah nëse ajo (gruaja) jep kompensim. Këta janë kufijtë e Allahut, prandaj mos i shkelni ata! Ata që shkelin kufijtë e Allahut janë vërtet zullumqarë.
230. E nëse ai (burri) e ndan atë (për herë të tretë), pas kësaj atij nuk i lejohet më ta rimarrë, derisa ajo të martohet me një burrë tjetër. E nëse ky i fundit (burri i dytë) e divorcon atë, atëherë nuk ka pengesë për ata dy (gruaja me burrin e parë) të ribashkohen, nëse vërtet mendojnë se do t’i zbatojnë dispozitat e Allahut. Këto janë dispozitat e Allahut, të cilat Ai ua sqaron njerëzve që dinë.
231. E kur t’i keni ndarë gratë dhe ato t’i jenë afruar mbarimit të kohës së pritjes, atëherë ose i ktheni si duhet, ose i lëshoni si duhet. Mos i ktheni ato sa për t’i dëmtuar, dhe kështu të tejkaloni kufijtë. E kush e bën këtë, pa dyshim që ka dëmtuar veten e vet. Dispozitat e Allahut mos i merrni për shaka! Përkujtoni të mirat e Allahut ndaj jush, (përkujtoni) edhe atë që ju shpalli (Kuranin) dhe Urtësinë, me të cilat ju udhëzon! Ruajuni prej Allahut e dijeni se Allahu është i Dijshëm për gjithçka.
232. Kur t’i keni ndarë gratë dhe ato të kenë përmbushur afatin e tyre të pritjes, mos i pengoni që të rimartohen me burrat e tyre, nëse ka pëlqim mes çiftit, ashtu si e kërkojnë rregullat, nga të cilat përfitojnë vetëm ata që e besojnë Allahun dhe botën tjetër. Kjo është më e dobishme dhe më e pastër për ju. Allahu e di, e ju nuk e dini.
233. Nënat le t’u japin gji foshnjave të tyre dy vite të plota, për ato që duan ta plotësojnë gjidhënien. I ati i fëmijës ka përgjegjësi për furnizimin dhe veshmbathjen e tyre, ashtu si është zakoni. Askush nuk ngarkohet më tepër sesa ka mundësi. Nëna të mos dëmtohet me fëmijën e saj, e as babai me fëmijën e tij. Edhe trashëgimtari ka të njëjta përgjegjësi. E nëse pas një konsultimi dhe pëlqimi, ata vendosin për ndërprerjen e gjidhënies, kjo nuk përbën ndonjë gjynah për ta. Nëse ju dëshironi gjidhënëse tjetër për fëmijën tuaj, kjo nuk përbën ndonjë gjynah për ju, me kusht që pagesën t’ia bëni në mënyrë të duhur. Ruajuni prej Allahut dhe dijeni se Allahu ju sheh se çka bëni.
234. Kur ata (burrat) vdesin dhe lënë gra pas, ato (gratë) duhet të presin katër muaj e dhjetë ditë. Kur ato e plotësojnë afatin e tyre të pritjes, nuk është më përgjegjësia juaj (e kujdestarëve ligjorë të gruas) se çfarë bëjnë ato me veten e tyre, në mënyrë të njerëzishme. Allahu e di hollësisht se çka bëni.
235. Nuk është gjynah për ju, nëse, tërthorazi, u kërkoni dorën për martesë këtyre grave apo nëse e mbani të fshehtë këtë qëllim në veten tuaj. Allahu e di se ju do t’ua shprehni atyre (dëshirën për martesë), por mos u premtoni fshehurazi, veç nëse u thoni fjalë të lejueshme. Mos lidhni martesë, derisa të përfundojë afati i pritjes së tyre. Ta dini se Allahu e di se çfarë fshihni në shpirtin tuaj, pra, kini kujdes prej Tij! Dhe dijeni se Allahu është Falës dhe i Butë.
236. Nuk është gjynah për ju nëse i divorconi gratë me të cilat ende nuk keni kryer marrëdhënie dhe të cilave ende nuk ua keni përcaktuar e dhënë mehrin. Jepuni dhe përkujdesuni për to: pasaniku sipas mundësive të tij, dhe i varfëri sipas mundësive së tij. Përkujdesja dhe furnizimi i tyre sipas zakonit është detyrë për bamirësit.
237. E nëse i divorconi para se të kryeni marrëdhënie intime me to, por ndërkohë ua keni përcaktuar atyre masën e dhuratës martesore (mehrit), atëherë është detyrë për ju që t’u jepni gjysmën e asaj që keni caktuar, veç nëse ato jua falin ose veç nëse atyre ua falin ata që kanë në dorë lidhjen e martesës. Tolerimi është më afër devotshmërisë. Mos e harroni bamirësinë ndërmjet jush! Vërtet, Allahu e sheh me imtësi atë që veproni.
238. Vazhdoni rregullisht namazet, sidomos namazin e mesëm, dhe kini frikë Allahun.
239. Kur jeni në gjendje frike, faluni duke ecur ose duke qenë hipur. Por kur ndiheni të sigurt, përkujtojeni Allahun ashtu si ju mësoi Ai ato që ju nuk i dinit.
240. Ata që janë duke vdekur dhe kanë gra që do t’i lënë pas, le të lënë me testament furnizimin për gratë e tyre për një vit rresht, pa i nxjerrë ato prej shtëpisë. Por, nëse ato vetë dalin, ju nuk merrni gjynah për ato veprime sipas normave që ato bëjnë me vetveten. Allahu është Krenar e i Urtë.
241. Dhurimi i diçkaje dhe përkujdesja sipas normave ndaj të divorcuarave janë detyrime për të devotshmit.
242. Kështu jua shpjegon Allahu argumentet e Veta, me qëllim që ju të kuptoni.
243. A nuk i ke parë ata që, edhe pse ishin me mijëra, u larguan prej atdheut të vet për t’i shpëtuar vdekjes? Por Allahu u tha atyre: “Vdisni!” E pastaj Ai i ringjalli. Allahu është Bamirës i madh ndaj njerëzve, por shumica e tyre nuk janë mirënjohës.
244. Luftoni për hir të Allahut, dhe ta dini se Allahu është Dëgjues dhe i Gjithëditur.
245. Kush është ai që do t’i japë Allahut një “hua” të mirë, që Ai t’ia shtojë atë shumëfish? Allahu shtrëngon dhe po Ai çliron. Vetëm tek Ai është kthimi juaj.
246. A nuk e ke parë parinë e bijve të Israilit, pas Musait, kur i thanë një Profeti të tyre: “Cakto për ne një mbret, që të luftojmë në rrugën e Allahut!” Ai u tha: “Po sikur të ndodhë që lufta t’ju bëhet detyrë dhe ju të mos luftoni?” Ata thanë: “E pse të mos luftojmë në rrugën e Allahut, kur dihet se ne jemi dëbuar nga atdheu dhe fëmijët tanë?!”. Por kur u ngarkuan me detyrën për të luftuar, ata u sprapsën, përveç një pakice prej tyre. Allahu është i Gjithëditur rreth të padrejtëve.
247. Profeti i tyre u tha: “Allahu caktoi Talutin, si mbretin tuaj.” Ata thanë: “Si mund të jetë mbretëria në dorën e tij, kur ne kemi më shumë merita për të qenë mbretër sesa ai?! Madje, ai nuk është as i pasur?!” Ai tha: “Atë e zgjodhi Allahu si mbretin tuaj, duke e pajisur me dituri të gjerë e me fuqi trupore!” Allahu ia jep pushtetin kujt të dojë. Allahu është Bujar i madh dhe i Gjithëdijshëm.
248. Profeti i tyre u tha: “Shenjë e sundimit të tij është ardhja tek ju e Arkës, tek e cila do të gjeni qetësim nga Zoti juaj. Në të ndodhet edhe diçka që ka mbetur nga thesari i familjes së Musait dhe Harunit. Atë e bartin engjëjt. S’ka dyshim se ky është një fakt për ju, nëse jeni besimtarë.”
249. Kur Taluti u nis së bashku me ushtrinë, tha: “Allahu do t’ju sprovojë me një lumë. Ai që pi prej tij, nuk është me mua, e kush nuk e provon atë, ai është me mua, përveç atij që pi vetëm një grusht me dorën e vet.” Por ata pinë prej tij, me përjashtim të një pakice. E kur ai (Taluti) tok me besimtarët kaluan lumin, shumë prej tyre thanë: “Ne nuk kemi fuqi sot të luftojmë kundër Xhalutit dhe ushtrisë së tij!” Por ata që ishin të bindur për takimin me Allahun thanë: “Sa e sa grupe të vogla kanë triumfuar ndaj grupeve të mëdha, me dëshirën e Allahut!” Allahu është me durimtarët.
250. Kur dolën përballë Xhalutit dhe ushtrisë së tij, thanë: “Zoti ynë! Na dhuro durim! Na i përforco këmbët tona dhe na ndihmo kundër jobesimtarëve!”
251. Me ndihmën e Allahut, ata i mposhtën (armiqtë), ndërsa Xhalutin e vrau Daudi, të cilit Allahu i dhuroi pushtet e urtësi dhe i mësoi çdo gjë që ai dëshironte të dinte. Sikur Allahu të mos i mbronte njerëzit me anë të disave prej tyre, toka do të shkatërrohej, por Allahu është Bamirës i madh ndaj njerëzimit.
252. Këto janë argumentet e Allahut, që po t’i lexojmë ty me vërtetësi. S’ka dyshim se ti je prej të dërguarve.
253. Këta janë të dërguarit. Disa prej tyre i dalluam nga të tjerët. Pati prej tyre të cilëve Allahu u foli, e disa i ngriti në shkallë më të lartë. Isait, birit të Merjemes, i dhamë shenja dhe e përforcuam me Shpirtin e Shenjtë. Sikur të donte Allahu, ata që jetuan pas tyre nuk do të luftonin mes njëri-tjetrit pasi u kishin ardhur më parë shenjat hyjnore. Megjithatë, ata u përçanë. Prej tyre pati që besuan, pati edhe që nuk besuan. Sikur të dëshironte Allahu, ata nuk do të luftonin mes njëri-tjetrit, por Allahu vepron çka dëshiron.
254. O ju që keni besuar! Shpenzoni një pjesë nga ajo me të cilën Ne ju kemi furnizuar, para se të vijë një ditë, kur nuk do të ketë më as tregti, as miqësi dhe as ndërmjetësim. Jobesimtarët, ata janë zullumqarë.
255. Allahu është Një! Nuk ka të adhuruar tjetër përveç Tij. Ai është El Hajjun dhe El Kajûm. Atë nuk e kap dremitja dhe as gjumi. Vetëm e Tij është gjithçka, në qiej dhe në tokë. Askush nuk mund të ndërmjetësojë tek Ai, përveç se me lejen e Tij. Ai e di të tashmen dhe të ardhmen. Të tjerët dinë vetëm aq sa Ai ka dëshiruar t’u mësojë, nga ajo që Ai di. Kursijj-a e Tij përfshin qiejt dhe tokën. Atë nuk e lodh përkujdesi ndaj të dyjave. Ai është i Larti, i Madhi.
256. Në fe nuk ka dhunë. Është sqaruar e vërteta nga e kota. Kush e braktis tagut-in dhe beson Allahun, ai është kapur pas lidhjes më të fortë, e cila kurrë nuk këputet. Allahu është Dëgjues e i Gjithëdijshëm.
257. Allahu është i dashuri i atyre që besojnë dhe i nxjerr ata prej errësirave në dritë. Ndërsa kujdestarë të atyre që nuk besojnë janë shejtanët, të cilët i nxjerrin ata prej drite për t’i futur në errësira. Këta janë banorë të Zjarrit, ku do të qëndrojnë përjetësisht.
258. A nuk e ke parë atë që polemizoi me Ibrahimin rreth Zotit të tij, pasi Allahu i kishte dhënë pushtet të madh? Kur Ibrahimi tha: “Zoti im është Ai që jep jetë dhe vdekje!” Ai tha: “Edhe unë jap jetë dhe shkaktoj vdekje!” Ibrahimi tha: “Zoti im e sjell diellin nga lindja, sille ti nga perëndimi!” Atëherë, ai që nuk besonte mbeti i hutuar. Allahu nuk i udhëzon në rrugë të drejtë njerëzit zullumqarë.
259. Po për atë që kaloi pranë një vendbanimi të rrënuar që nga themelet dhe tha: “E si mund ta risjellë Allahu në jetë këtë, pas këtij shkatërrimi?” Allahu e la atë të vdekur për njëqind vjet, pastaj e ringjalli dhe i tha: “Sa qëndrove ashtu (i vdekur)?” Ai tha: “Një ditë, ose një pjesë të ditës.” Allahu i tha: “Jo, ti ke ndenjur ashtu për njëqind vjet. Shikoje ushqimin dhe pijen tënde! Ato nuk janë prishur fare. Shikoje edhe gomarin tënd! E për të bërë ty argument për njerëzit, shiko se si i lidhim sërish eshtrat dhe pastaj i veshim me mish!” Kur atij iu bë e qartë kjo, tha: “U binda se Allahu është vërtet i Plotfuqishëm për gjithçka!”
260. Po kur Ibrahimi tha: “Zoti im! Më mundëso të shoh se si i ngjall të vdekurit!” Ai (Zoti) i tha: “A nuk beson?!” Ai (Ibrahimi) u përgjigj: “Sigurisht që besoj, por desha që zemrës time t’i shtohej bindja.” Ai (Zoti) tha: “Merr katër shpendë, e pastaj, në çdo kodër vendos nga një pjesë të tyre! Pastaj thirru atyre, dhe ata kanë për të ardhur me shpejtësi! Dije se Allahu është i Plotfuqishëm e i Urtë”.
261. Pasuria e atyre që e shpenzojnë atë në rrugë të Allahut përngjan me një farë, prej së cilës mbijnë shtatë kallinj, ku në secilin kalli ka njëqind kokrra. Allahu ia shumëfishon atij që Ai dëshiron. Allahu është Bujar i madh e i Gjithëdijshëm.
262. Ata që e shpenzojnë pasurinë e tyre në rrugë të Allahut, dhe që atë çfarë japin nuk e shoqërojnë me të përmendur e me mburrje, pikërisht ata e kanë shpërblimin e vet te Zoti i tyre. Për ta nuk ka frikë dhe as do të brengosen.
263. Një fjalë e mirë dhe falja janë më të vlefshme se një lëmoshë që shoqërohet me fjalë fyese. Allahu është i Vetëmjaftu-eshëm dhe i Butë.
264. O ju që keni besuar! Mos i prishni lëmoshat tuaja me të përmendur dhe me ofendime, siç bën ai që e jep pasurinë e vet sa për sy e faqe, dhe nuk e beson Allahun dhe as Ditën e Fundit. Ky ngjan me atë gurin e madh e të lëmuar, mbi të cilin ka pak dhé, por që kur e zë rrebeshi, e lë sërish të zhveshur. Ata nuk arrijnë asgjë nga ato gjëra që kanë bërë. Allahu nuk e udhëzon popullin jobesimtar.
265. Ndërsa shembulli i atyre që pasurinë e vet e japin nga bindja e tyre dhe duke kërkuar kënaqësinë e Allahut është një kopsht në një rrafshnaltë, ku bie shi me bollëk dhe jep fryte dyfish. Por edhe nëse nuk bie shi me bollëk, atje bie një vesë shiu e mjaftueshme. Allahu sheh se çfarë veproni.
266. A dëshiron ndonjëri prej jush të jetë si ai që ka një kopsht me hurma e rrush, në të cilin rrjedhin lumenj e ka nga të gjitha frutat, por që ta ketë kapur pleqëria dhe pranë tij të ketë pasardhës të mitur, dhe pastaj, atë (kopshtin) ta godasë ndonjë valë zjarri e ta djegë?! Kështu jua sqaron Allahu argumentet, për të menduar.
267. O ju që keni besuar! Jepni nga më e mira e asaj që keni fituar dhe nga ajo që Ne e nxjerrim prej tokës për ju! Mos nxitoni të jepni më të pavlefshmen nga ajo, të cilën nuk do ta pranonit asnjëherë për veten tuaj, veçse po të ishit symbyllur. Dijeni se Allahu është i Vetëmjaftueshëm dhe i Lavdëruar.
268. Shejtani ju frikëson me varfëri dhe ju urdhëron për të këqija, ndërsa Allahu ju garanton falje e begati. Allahu është Bujar i madh e i Gjithëdijshëm.
269. Ai ia dhuron urtësinë atij që do. Dhe, pa dyshim, kujt i është dhënë urtësia, i është dhuruar mirësi e madhe. Por këtë mirësi e kuptojnë veçse të mençurit.
270. Për çdo gjë që shpenzoni nga pasuria dhe për çdo betim që të bëni, Allahu është i Gjithëditur. Për zullumqarët nuk ka ndihmues.
271. Nëse i jepni sadakatë haptazi, kjo është mirë, por nëse ua jepni të varfërve fshehurazi, kjo është edhe më mirë për ju, sepse kështu Ai (Allahu) ua fal gjynahet tuaja. Allahu i di hollësisht veprat tuaja.
272. Nuk është detyrë e jotja udhëzimi i tyre. Është Allahu që udhëzon në rrugë të drejtë atë që Ai do. Çfarëdo të mire që të jepni, e keni për veten tuaj. Por çdo gjë ta jepni veçse për hir të Allahut, sepse çdo të mirë që ju jepni do t’ju kompensohet në mënyrë të plotë, pa ju cenuar aspak”.
273. Ajo (sadakaja) u takon të varfërve, të cilët janë të angazhuar në rrugën e Allahut dhe nuk kanë mundësi të lëvizin nëpër tokë. Ata nuk lypin, prandaj ai që nuk e di gjendjen e tyre mendon se ata janë të pasur. Ata njihen nga vetë pamja e tyre, ndonëse ata nuk kërkojnë me ngulm dhe nuk i bezdisin njerëzit. Çfarëdo të mire që të jepni, s’ka dyshim se Allahu e di shumë mirë.
274. Ata që e shpërndajnë pasurinë e vet natën dhe ditën, fshehurazi dhe haptazi, ata e kanë shpërblimin te Zoti i tyre. Për ta nuk ka as frikë, as dëshpërim.
275. Ata që e hanë kamatën, ata do të ngrihen ashtu sikurse ngrihet i çmenduri nga prekja e shejtanit. Kështu, sepse ata thanë: “Edhe shitblerja është njësoj si kamata!” Por Allahu e ka lejuar shitblerjen dhe e ka ndaluar kamatën. Atij që, kur i arrin këshilla prej Zotit të tij, distancohet prej saj (kamatës), i takon plotësisht pasuria e grumbulluar më parë dhe çështja e tij mbetet tek Allahu. Por ata që i kthehen sërish asaj, ata do të jenë banues të Zjarrit, ku do të rrinë përjetësisht.
276. Allahu e zhduk kamatën dhe e shton sadakanë. Allahu nuk e do asnjë mohues dhe gjynahqar.
277. S’ka dyshim se, ata që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, që e falin namazin dhe e japin zekatin, e kanë shpërblimin te Zoti i tyre. Ata nuk do të kenë kurrfarë frike dhe as do të brengosen.
278. O ju që besoni! Kini frikë Allahun dhe hiqni dorë prej asaj që u ka mbetur nga kamata, nëse jeni besimtarë të sinqertë.
279. E në qoftë se nuk e bëni këtë, atëherë dijeni se jeni në luftë me Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Nëse pendoheni, atëherë ju takon malli juaj fillestar, se kështu nuk dëmtoni dhe as vetë nuk dëmtoheni.
280. Po në qoftë se tjetri është në gjendje të vështirë, atëherë afatizojeni, derisa të lehtësohet. Por, po t’ia falni, është shumë më mirë për ju, nëse e dini.
281. Dhe ruajuni asaj dite kur do të ktheheni tek Allahu, kur secilit do t’i jepet e plotë ajo që ka fituar, pa iu bërë asnjë padrejtësi.
282. O ju që keni besuar! Kur merrni hua prej njëri-tjetrit për një afat të caktuar, shkruajeni atë! Le të mbajë shënim me drejtësi një shkrues! Shkruesi të mos ngurrojë të shkruajë ashtu si e ka mësuar Allahu! Ai le të shkruajë, ndërsa ai që merr borxh të diktojë, duke iu frikësuar Allahut, Zotit të tij, e duke mos lënë mangët asgjë. Në qoftë se ai që ngarkohet me borxh është i papjekur mendërisht, ose i mitur, ose nuk është në gjendje të diktojë, atëherë le të diktojë me drejtësi kujdestari i tij ligjor. Kërkoni që të dëshmojnë dy burra nga mesi juaj. Nëse nuk bëhen dy burra, atëherë, duke rënë dakord për njerëzit e zgjedhur, merrni një burrë e dy gra, në mënyrë që, nëse njëra prej tyre harron, t’ia përkujtojë tjetra. Dëshmitarët nuk duhet të refuzojnë kur ftohen për të dëshmuar. Dhe mos përtoni ta shkruani atë (borxhin) dhe afatin e tij, qoftë i vogël apo i madh. Kjo është më e drejtë tek Allahu, më e vlefshme si dëshmi dhe më larg dyshimeve. Nëse është shitblerje e atypëratyshme midis jush, atëherë nuk është ndonjë gjynah të mos e shënoni. Megjithatë, kur bëni shitblerje, dëshmojeni me dëshmitarë. Nuk duhet të dëmtohen as shkruesi, as dëshmitarët, prandaj, nëse e bëni, do të jetë tejkalim nga ana juaj. Kini frikë Allahun! Allahu ju dhuron dituri. Allahu është i Dijshëm për çdo gjë.
283. E në qoftë se gjendeni në udhëtim dhe nuk gjeni shkrues, atëherë merrni një plaçkë peng. E nëse i besoni njëri-tjetrit, atëherë ai që ka marrë diçka me mirëbesim le ta përmbushë atë që i është besuar, dhe le ta ketë frikë Allahun, Zotin e tij. Mos e fshihni dëshminë, se ai që e fsheh atë është me zemër gjynahqare. Allahu di çdo gjë që bëni ju.
284. Vetëm të Allahut janë ç’ka në qiej dhe ç’ka në tokë. E shfaqni apo e mbani të fshehtë atë që e keni në shpirtin tuaj, Allahu përsëri do t’ju marrë në përgjegjësi. Ai fal atë që do dhe e dënon atë që do. Allahu është i fuqishëm për gjithçka.
285. I Dërguari e besoi atë që iu shpall prej Zotit të tij, po ashtu edhe besimtarët. Secili i besoi Allahut, engjëjve të Tij, shpalljeve të Tij dhe të dërguarve të Tij (duke thënë): “Ne nuk bëjmë dallim mes asnjërit prej të dërguarve të Tij.” Ata thonë: “Dëgjuam dhe u bindëm! Kërkojmë faljen Tënde, o Zoti ynë! Vetëm tek Ti është e ardhmja jonë!”.
286. Allahu nuk ngarkon asnjë përtej mundësive të tij: ai (robi) do të marrë atë çfarë ka fituar dhe do të ketë kundra atë çfarë ka merituar. “Zoti ynë, mos na dëno nëse harrojmë ose gabojmë! Zoti ynë, mos na ngarko me barrë të rëndë, siç ngarkove ata që ishin para nesh! Zoti ynë, mos na ngarko më tepër sesa kemi fuqi! Na i shlyej gjynahet, na i mbulo të këqijat e na mëshiro! Ti je Mbrojtësi ynë! Na ndihmo kundër popullit jobesimtar!