003. AL IMRAN

Surja 3 – Al Imran (Sure medinase) 200 ajete

Me emrin e Allahut, të Mëshirshmit, Mëshiruesit!

1. Elif, Lam, Mim
2. Allahu është Një! Nuk ka zot tjetër përveç Tij. Ai është Hajjun dhe Kajûjm.
3. Ai ta zbriti ty (Muhamed) Librin me të vërtetën e sigurt, si vërtetues të librave të mëparshëm. Ai e zbriti më parë Teuratin dhe Ungjillin,
4. si udhëzim për njerëzit. Ai ka zbritur Dalluesin. S’ka dyshim se ata që mohojnë argumentet e Allahut, i pret ndëshkimi i rreptë. Allahut është Ngadhënjyes e Shpagimtar.
5. S’ka dyshim se Allahut nuk mund t’i fshihet asgjë në tokë dhe as në qiell.
6. Është Ai që ju krijon ju në mitër, ashtu si dëshiron. Nuk ka të adhuruar përveç Tij. Ai është Ngadhënjyes dhe i Urtë.
7. Është Ai (Allahu) që ta zbriti ty Librin. Në të ka ajete të qarta (muhkematun), të cilat janë bazë e Librit. Në të ka ajete të tjera, që janë jo shumë të qarta (muteshabihat). Por ata që në zemrat e tyre kanë anim nga e shtrembëra, gjurmojnë ato që janë jo shumë të qarta, për të shkaktuar hutim, gjoja sikur kërkojnë komentin e tyre. Por, përveç Allahut, askush nuk e di domethënien e tyre të saktë. Dijetarët e pajisur me dituri të thellë thonë: “Ne i besojmë atij (Kuranit). Të gjitha (ajetet) janë nga Zoti ynë!” Por këtë e kuptojnë vetëm ata që janë të mençur.
8. “Zoti ynë, mos na i devijo zemrat tona, pasi na drejtove! Na dhuro mëshirën Tënde! Pa dyshim, Ti je Dhuruesi i madh!”.
9. “Zoti ynë, Ti je Ai që do t’i tubosh njerëzit në një ditë, për të cilën nuk ka dyshim. Allahu nuk e shkel premtimin e Vet”.
10. Është e sigurt se, atyre që nuk besojnë nuk do t’u vlejë asgjë para Allahut, as pasuria e as fëmijët e tyre, por do të jenë lënda djegëse e Zjarrit.
11. Kështu ndodhi edhe me pasuesit e Faraonit dhe ata të mëhershmit. Ata i mohuan argumentet Tona. Për këtë arsye, Allahu i shkatërroi për fajet e tyre. Allahu ndëshkon shumë ashpër.
12. Thuaju (o Muhamed) atyre që nuk besojnë: “Do të jeni të mposhtur dhe do të hidheni në Xhehenem. Sa i shëmtuar është ai shtrat!”.
13. Për ju ishte përvojë e madhe kur dy palët u përballën me njëra-tjetrën. Njëra palë luftonte në rrugën e Allahut, kurse pala tjetër ishin jobesimtarë. Ata (besimtarët) panë se të tjerët (qafirët) ishin dy herë më shumë se ata. Por Allahu përforcon atë që dëshiron me ndihmën e Vet. Vërtet, në atë ngjarje pati një mësim të madh për ata që kanë mendje të kthjellët.
14. Njerëzve u është ëmbëlsuar dashuria ndaj të këndshmeve, ndaj grave, djemve e ndaj pasurisë së madhe prej ari e argjendi, ndaj kuajve të stolisur, ndaj bagëtisë e bujqësisë. Këto janë kënaqësi të kësaj bote, po tek Allahu është e ardhmja më e mirë.
15. Thuaju: “A t’ju lajmëroj për diçka shumë më të mirë se ato? Për ata që janë të devotshëm janë përgatitur te Zoti i tyre kopshte, nëpër të cilët rrjedhin lumenj, ku ata do të jenë përjetësisht. Atje do të kenë bashkëshorte të pastra dhe kënaqësinë e Allahut. Allahu është Shikues i robërve të Vet.
16. Janë ata të cilët thonë: “Zoti ynë, ne besuam me sinqeritet! Na i fal gjynahet tona dhe na ruaj prej ndëshkimit të Zjarrit!”
17. Dhe ata që janë të durueshëm, të drejtë, të devotshëm e dorëdhënës, dhe ata që në kohën e agimit kërkojnë ndjesë.
18. Allahu dëshmon, e po ashtu edhe engjëjt, dhe njerëzit e dijes, se nuk ka të adhuruar tjetër me meritë përveç Tij. Ai është Zbatuesi i drejtësisë. Nuk ka të adhuruar tjetër përveç Tij, Fuqiplotit e të Urtit.
19. Feja e pranueshme tek Allahu është Islami. Ata të cilëve u është dhënë Libri kundërshtuan veçse pasi u erdhi e vërteta, të nxitur nga zilia mes tyre. E kush mohon argumentet e Allahut, le ta dijë se Allahu është i shpejtë në llogarinë e Tij.
20. E nëse ata polemizojnë me ty, ti thuaju: “Unë, me tërë qenien time, i jam dorëzuar Allahut; e po kështu edhe pasuesit e mi!” Thuaju atyre që u është dhënë Libri dhe injorantëve: “A e pranoni fenë Islame?” Nëse e pranojnë Islamin, atëherë e kanë gjetur të vërtetën, e nëse refuzojnë, ti ke për detyrë vetëm kumtimin. Allahu i vështron me imtësi krijesat.
21. Ata të cilët i mohojnë argumentet e Allahut, vrasin profetët pa të drejtë, vrasin edhe njerëzit që këshillojnë për të drejtën, ata lajmëroji për një ndëshkim të dhembshëm e pikëllues.
22. Ata i kanë asgjësuar veprat e tyre në këtë botë dhe në botën tjetër. Ata nuk kanë për të patur ndonjë mbrojtës.
23. A nuk i sheh ti ata, të cilëve u është dhënë mjaft nga Libri, e të cilët, kur thirren që ndërmjet tyre të gjykojë Libri i Allahut, një grup prej tyre prapësohet?! Ata janë refuzues.
24. Këtë e bëjnë, ngase thonë: “Ne nuk do të na djegë Zjarri, përveçse disa ditë.” Shpifja që bënë i ka mashtruar keq për fenë e tyre.
25. E si do të jetë gjendja e tyre, kur t’i tubojmë një ditë, për të cilën nuk ka dyshim dhe kur çdo njeriu do t’i jepet ajo që ka fituar, duke mos iu bërë asnjë e padrejtë.
26. Thuaj: “O Allah! O Sundues i gjithçkaje! Ti ia jep pushtetin atij që do, dhe ia heq pushtetin atij që do! Ti e lartëson atë që do, dhe e poshtëron atë që do! Vetëm në dorën Tënde është çdo e mirë! Vërtet, Ti je i Fuqishëm për gjithçka!”
27. Ti e fut natën në ditë dhe e fut ditën në natë. Ti nxjerr nga i vdekuri të gjallin dhe nga i gjalli të vdekurin! Ti e begaton pa masë atë që do!
28. Besimtarët nuk duhet t’i miqësojnë kurrë jobesimtarët, e të lënë anash besimtarët. Kush e bën këtë, ai nuk ka asgjë nga feja e Allahut, veç nëse është për qëllim ruajtja prej të keqes së tyre. Allahu ju paralajmëron që të ruheni prej Tij, sepse vetëm tek Allahu do të ktheheni.
29. Thuaj: “Edhe nëse e fshihni atë që keni në zemrat tuaja, edhe nëse e publikoni, Allahu e di atë, Ai di çfarë ka në qiej dhe çfarë ka në tokë. Allahu është i Plotfuqishëm për çdo gjë.
30. Atë ditë, çdo njeri do të gjejë pranë vetes ato vepra të mira që vetë ka bërë. Ndërsa për të këqijat që ka bërë, do të dëshirojë që, në mes tij dhe tyre, të jetë një distancë shumë e madhe. Allahu ju paralajmëron me dënimin që vjen prej Tij. Por Allahu është shumë i Mëshirshëm ndaj robërve.
31. Thuaj: “Nëse e doni Allahun, atëherë më pasoni mua, që Allahu t’ju dojë dhe t’ju falë mëkatet tuaja.” Allahu është Falës e Mëshirues.
32. Thuaj: “Bindjuni Allahut dhe të Dërguarit!” Nëse ata refuzojnë, atëherë ta dinë se Allahu nuk i do jobesimtarët!
33. Allahu zgjodhi Ademin, Nuhun, familjen e Ibrahimit dhe familjen e Imranit mbi popujt tjerë (të asaj kohe).
34. Ata ishin pasardhës, njëri prej tjetrit. Allahu është Dëgjues dhe i Gjithëditur.
35. Kur gruaja e Imranit tha: “Zoti im! Këtë (fëmijë) që është në barkun tim, unë vendosa që të ta kushtoj vetëm Ty! Pranoje këtë prej meje! Vërtet, Ti je Dëgjuesi dhe i Dituri!”
36. Kur ajo lindi, tha: “Zoti im! Unë e linda femër!” Allahu ishte më i ditur për atë që ajo lindi dhe se mashkulli nuk është si femra. “Unë i vura emrin Merjeme. Atë dhe pasardhësit e saj po t’i lë Ty në mbrojtje prej shejtanit të mallkuar”.
37. Zoti i saj e pranoi përkushtimin e saj, ashtu si qe më e mira. Ai e rriti atë (vajzën) me një edukatë të mirë e të plotë, dhe e vuri nën kujdesin e Zekerias. Sa herë që hynte Zekeria në dhomën e faljes së saj, gjente atje ushqim, prandaj e pyeti: “O Merjeme! Nga të vjen ky ushqim?” Ajo i tha: “Nga Allahu. Vërtet, Allahu e furnizon pa masë atë që do!”
38. Atëherë, Zekeria e luti Zotin e tij duke thënë: “O Zoti im! Më dhuro edhe mua një pasardhës të mirë. Vërtet, Ti je dëgjues i lutjes!”
39. Kur qëndronte në këmbë, duke u falur në faltore, atë e thirrën engjëjt: “Allahu të përgëzon ty me Jahjan, i cili do të besojë Fjalën e ardhur nga Allahu. Ai do të jetë zotëri, i përkorë dhe Profet nga më të mirët!”
40. Ai (Zekeria) tha: “O Zoti im! Si mund të kem unë djalë, kur mua më ka kapur pleqëria dhe shoqja ime është sterile?!” Tha (Allahu): “Allahu bën çfarë dëshiron!”
41. Ai (Zekeria) tha: “O Zoti im! Më shfaq mua një shenjë!” Ai (Allahu) tha: “Shenja është që ti, për tri ditë, nuk do të mund t’u flasësh njerëzve, përveçse me gjeste. Përmende shumë Zotin tënd dhe madhëroje Atë, çdo mbrëmje e mëngjes!”
42. Përkujto kur engjëjt i thanë: “O Merjeme! Allahu të dalloi ty nga të tjerët, të pastroi dhe të veçoi mbi gratë e botës”.
43. “O Merjeme! Vazhdo gjithmonë me adhurimin ndaj Zotit tënd! Bëj sexhde dhe falu për Zotin tënd, bashkë me të tjerët që falen!”
44. Këto janë disa nga historitë e panjohura që po t’i përcjellim ty (o Muhamed). Ti nuk ishe atje, kur ata hidhnin short se cili prej tyre do të bëhej kujdestar i Merjemes. Ti nuk ishe pranë tyre as kur ata grindeshin me njëri-tjetrin.
45. Përkujto (o Muhamed) kur engjëjt i thanë: “O Merjeme! Allahu të përgëzon me “Fjalën” e Vet, emri i të cilit është Mesih, Isa, biri i Merjemes. Ai do të jetë i famshëm në këtë botë dhe në ahiret. Ai do të jetë një nga të afërmit (të përzgjedhurit e Zotit).
46. Ai do t’u flasë njerëzve që në djep, por dhe kur të rritet. Ai do të jetë prej të mirëve.
47. Ajo tha: “O Zoti im! Si mund të kem unë djalë, kur s’më ka prekur njeri?!” Ai (Allahu) tha: “Ja, kështu, Allahu krijon çfarë të dojë. Kur Ai vendos për një çështje, vetëm i thotë: “Bëhu!” e e ajo menjëherë bëhet”.
48. Ai (Allahu) do t’i mësojë atij Librin, Urtësinë, Teuratin dhe Ungjillin,
49. do ta çojë si profet te bijtë e Israilit (që t’u thotë): “Unë kam ardhur nga Zoti juaj me argumente. Unë do të bëj nga balta diçka në formën e shpendit. Pasi t’i fryj atij, ai, me lejen e Allahut, do të bëhet shpend i vërtetë. Unë shëroj të verbërit dhe të sëmurët me lebër. Unë, me lejen e Allahut, i ngjall të vdekurit. Unë ju tregoj për atë që e hani dhe për atë që e depozitoni në shtëpitë tuaja. Vërtet, këto janë fakte të pakundërshtueshme për ju, nëse jeni besimtarë.
50. Unë do t’ju vërtetoj Teuratin, që e keni në duart tuaja, dhe do t’ju lejoj diçka që ju ishte ndaluar. Kam ardhur me argumente nga Zoti juaj, prandaj kini drojë Allahun dhe më dëgjoni mua!
51. Allahu është Zoti im dhe Zoti juaj. Atë adhurojeni, se kjo është rruga e drejtë!
52. Kur e kuptoi Isai vendosmërinë e tyre në mosbesim, tha: “Kush do të jetë ndihmësi im në rrugën e Allahut?” Dishepujt e tij thanë: “Ne do të jemi ndihmëtarë të Allahut. Ne e besojmë Allahun, ndaj ti dëshmo për ne që jemi muslimanë!”
53. Zoti ynë, ne e besojmë atë që ke shpallur dhe e pasojmë të Dërguarin (Isain). Na bashko me ata që dëshmojnë!”
54. Ata përgatitën një kurth, por edhe Allahu përgatiti një kurth. Allahu është planifikuesi më i mirë.
55. Kur Allahu tha: “O Isa! Unë po të marr ty, po të ngre tek Unë dhe po të shpëtoj prej sherrit të atyre që nuk besojnë. Kurse ata që të besojnë ty do t’i lartësoj mbi ata që mohojnë, deri në Ditën e Kijametit. Pastaj, vetëm tek Unë është kthimi juaj, dhe Unë do të gjykoj mes jush për ato çështje që ju keni patur mosmarrëveshje”.
56. Për sa u përket atyre që nuk besojnë, Unë do t’i ndëshkoj ashpër në këtë botë dhe në botën tjetër, dhe ata nuk do të kenë ndihmësa.
57. E për sa u përket atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, atyre do t’ua jap shpërblimin të plotë. Allahu nuk i do të padrejtët.
58. Këto që po të lexojmë ty janë ajete dhe përkujtim i urtë.
59. Vërtet, çështja e Isait (të lindur pa baba) për Allahun, është sikurse çështja e Ademit, të cilin Ai e krijoi nga dheu, e pastaj i tha: “Bëhu!” dhe ai u bë.
60. E vërteta e sigurt është nga Zoti yt, e ti mos u bëj kurrë nga ata që dyshojnë.
61. Atyre që të kundërshtojnë ty në çështjen e tij (Isait), pasi iu është bërë e ditur e vërteta, thuaju: “Ejani t’i thërrasim bijtë tanë dhe bijtë tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, vetë ne dhe vetë ju, dhe sinqerisht të lutemi për mallkim. Le të bjerë mallkimi i Allahut kundër gënjeshtarëve!”.
62. S’ka dyshim se kjo është e vërteta. Nuk ka asnjë zot tjetër përveç Allahut. Allahu është i Plotfuqishmi dhe i Urti
63. E nëse ata refuzojnë, atëherë Allahu di gjithçka për të padrejtët.
64. Thuaju (o i Dërguar): “O ithtarë të Librit! Ejani (të bashkohemi) në një fjalë të vetme, mes nesh dhe mes jush: “Të mos adhurojmë asnjë tjetër, veç Allahut. Le të mos i bëjmë pjesë askujt në adhurimet që ia përkushtojmë Atij. Le të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin si zota përveç Allahut!” E në qoftë se ata refuzojnë, thoni: “Dëshmoni se ne jemi muslimanë!”
65. (Thuaju:) O ithtarë të Librit! Pse po polemizoni me ne rreth Ibrahimit, kur Teurati dhe Ungjilli janë shpallur pas tij?! A nuk e kuptoni?
66. Ju jeni ata që polemizoni për atë që kishit dijeni. Po përse polemizoni për atë që s’keni kurrfarë dijenie? Allahu e di të vërtetën, kurse ju nuk dini.
67. Ibrahimi nuk ka qenë as çifut, as i krishterë, por ai ishte larg besimeve të kota. Ai ishte musliman dhe nuk ishte idhujtar.
68. Njerëzit më të afërt me Ibrahimin janë ata që e pasuan atë dhe ky Pejgamber së bashku me ata që e kanë besuar. Allahu është mbrojtës (e kujdestar) i besimtarëve.
69. Disa nga ithtarët e Librit dëshirojnë t’ju shtyjnë në rrugë të gabuar. Por ata nuk devijojnë tjetër njeri veç vetes së tyre, por këtë nuk e vërejnë.
70. O ithtarë të Librit! Përse nuk i besoni ajetet e Allahut (Kuranin), duke e ditur të vërtetën?
71. O ithtarë të Librit! Përse e ngatërroni të vërtetën me të pavërtetën! Në këtë mënyrë, ju po e fshihni të vërtetën, edhe pse e dini.
72. Disa nga ithtarët e Librit thonë: “Besojeni paradite atë që u është shpallur atyre që kanë besuar, dhe mohojeni pasdite. Ndoshta kështu edhe ata do të tërhiqen”.
73. Po ashtu: “Mos i besoni askujt, përveç atyre që janë të fesë suaj!” Thuaju (o i Dërguar): “I vetmi udhëzim është udhëzimi i Allahut!” (Ata i thonin njëri-tjetrit): “Kurrë mos besoni se ndokujt po i jepet (profecia, dija urtësia dhe mirësitë e mëdha), sikurse u është dhënë juve, përndryshe, (ditën e gjykimit), do të polemizojnë kundër jush para Zotit tuaj! Thuaju: “E gjithë mirësia është në duar të Allahut! Ai ia jep atë kujt të dëshirojë. Allahu është Dhurues i gjerë, i Gjithëdijshëm”.
74. Ai dallon kë të dojë me mëshirën e Vet. Allahu është Zotërues i mirësisë së madhe.
75. Ndër ithtarë të Librit, ka të tillë që, po u besove një sasi të madhe (ari), ata ta kthejnë atë. Por ka edhe të tillë që, po u besove (sikur edhe) një dinar, ata nuk ta kthejnë atë, veç nëse u rri te koka (duke ua kërkuar vazhdimisht), duke u justifikuar me fjalët: “Ne nuk kemi përgjegjësi ndaj injorantëve”. Ata trillojnë për Allahun, edhe pse e dinë.
76. Jo, nuk është ashtu, por kush e përmbush amanetin e vet dhe ruhet nga gynahet, ta dijë se Allahu i do ata që ruhen.
77. Ata të cilët e shesin besën e dhënë Allahut dhe ndryshojnë zotimet e tyre për hir të një vlere shumë të vogël (të kësaj bote), nuk do të kenë pjesë në botën tjetër. Allahu nuk do t’u flasë dhe nuk do t’i shohë ata Ditën e Kijametit dhe nuk do t’i pastrojë, por ata do të kenë një dënim të dhembshëm.
78. Me të vërtetë, një grup prej tyre e shtrembërojnë gjuhën e tyre kur lexojnë Librin, që ju të mendoni se ato (fjalë) janë prej Librit, por ato nuk janë prej Librit. Ata thonë: “Këto (fjalë) janë prej Allahut”. Por ato nuk janë prej Allahut. Ata thonë gënjeshtra për Allahun, duke e ditur.
79. Nuk është e drejtë dhe as nuk ka ndodhur ndonjëherë që Allahu t’i ketë dhënë dikujt Librin, urtësinë dhe profetësinë, dhe pastaj ai t’u thotë njerëzve: “Bëhuni adhurues të mi e jo të Allahut!” Përkundrazi, u thotë: “Bëhuni dijetarë dhe edukatorë, duke u mësuar njerëzve Librin dhe duke e studiuar vetë atë”..”
80. Ai nuk ju urdhëron kurrë që t’i konsideroni engjëjt dhe profetët si zota. E si mund t’ju urdhërojë për mosbesim, pasi jeni bërë muslimanë?!
81. Përkujtoni kur Allahu mori zotimin e profetëve (dhe u tha): “Për shkak të asaj që ju dhurova, duke ju shpallur Libër e Urtësi, ju patjetër që do ta besoni dhe ndihmoni profetin që do të vijë pas jush e që vërteton atë që ju është shpallur juve. Ai (Allahu) tha: “A e pranoni dhe a e merrni përsipër detyrën Time?” Ata thanë: “Po, e pranojmë”! Ai (Allahu) tha: “Dëshmoni pra, se edhe Unë jam dëshmitar, bashkë me ju!”
82. E kush e shkel këtë pakt më pas, ai është i prishur.
83. A mos kërkojnë ata fe tjetër, veç fesë së shpallur nga Allahu, ndërkohë që Atij i është nënshtruar gjithçka që gjendet në qiej e gjithçka që gjendet në tokë, me vullnet apo me detyrim, dhe tek Ai të gjithë do të kthehen?!
84. Thuaj: “Ne i kemi besuar Allahut, asaj që na u shpall neve, asaj që iu shpall Ibrahimit, Ismailit, Is’hakut, Jakubit dhe pasardhësve, asaj që iu dha Musait dhe Isait dhe të gjithë profetëve nga Zoti i tyre. Ne nuk bëjmë kurrfarë dallimi në mes tyre dhe ne vetëm Atij i jemi dorëzuar.”
85. E kush kërkon fe tjetër përveç fesë Islame, atij kurrsesi nuk do t’i pranohet, ndërsa në botën tjetër ai do të jetë nga të dëshpëruarit.
86. E si ta udhëzojë Allahu një popull që mohon pasi ka besuar njëherë dhe ka dëshmuar se Pejgamberi është i vërtetë, dhe ndërkohë që i kanë ardhur argumente të qarta?! Allahu nuk e udhëzon në rrugën e drejtë një popull të padrejtë.
87. Ndëshkimi i tyre është i pashmangshëm dhe mbi ta do të godasë mallkimi i Allahut, i engjëjve dhe i mbarë njerëzimit.
88. Ata do të jenë përgjithmonë në këtë gjendje. Atyre as nuk do t’u lehtësohet dënimi dhe as nuk do t’u jepet ndonjë moment pushimi,
89. përveç atyre që pendohen më pas dhe përmirësohen. Vërtet, Allahu është Falës e Mëshirues.
90. Atyre që mohojnë, pasi kanë besuar më parë, dhe pastaj e shtojnë mosbesimin e tyre, atyre nuk do t’u pranohet kurrsesi pendimi; pikërisht ata janë të humburit.
91. Asnjërit prej atyre që nuk besojnë dhe që vdesin si jobesimtarë nuk do t’i pranohet për kompensim qoftë edhe e tërë faqja e dheut me flori. Ata i pret një dënim i dhembshëm dhe për ta nuk ka ndihmëtarë.
92. Kurrë nuk do ta arrini sinqeritetin e plotë në besim, derisa të jepni prej pasurisë më të shtrenjtë për ju. Çfarëdo që ju jepni, Allahu pa dyshim që e di.
93. Të gjitha llojet e ushqimeve ishin të lejuara për bijtë e Israilit, përveç atij që Israili ia ndaloi vetvetes, para se të zbriste Teurati. Thuaju: “Silleni, pra, Teuratin dhe lexojeni atë, nëse jeni të saktë!”
94. Çdokush që, edhe pas kësaj, shpif gënjeshtra kundër Allahut, është me të vërtetë i padrejtë.
95. Thuaj: “Allahu thotë të vërtetën. Ndiqeni atëherë fenë e pastër të Ibrahimit, i cili kurrë nuk ishte prej idhujtarëve”.
96. Shtëpia e parë e ndërtuar për njerëzit është ajo në Bekë (Mekë), e begatshme dhe udhëzuese për mbarë njerëzimin.
97. Atje ka shenja të qarta, siç është Vendi i Ibrahimit, dhe kush hyn në të, ai është i sigurt. Për hir të Allahut, është detyrë për njerëzit vizita e Shtëpisë, për atë që ka mundësi të shkojë tek ajo. Kush nuk e beson këtë, le ta dijë se, vërtet, Allahu nuk ka nevojë për ibadetin që ia përkushtojnë njerëzit.
98. Thuaj: “O ithtarë të Librit, përse i mohoni ajetet e Allahut, kur dihet se Allahu ju dëshmon se çfarë veproni?!”
99. Thuaj: “O ithtarë të Librit, përse e pengoni nga rruga e Allahut atë që beson, duke u angazhuar që ta paraqitni atë të shtrembër, ndërkohë që vetë ju jeni dëshmitarë! Allahu nuk është aspak i pavëmendshëm ndaj asaj që ju veproni.”
100. O ju që besoni! Në qoftë se ju i bindeni një grupi të atyre që u është dhënë Libri më parë, ata do t’ju kthejnë në jobesimtarë, pasi keni besuar njëherë.
101. Si mund të mos besoni, kur juve po ju lexohen ajetet e Allahut, dhe ndërkohë që në mesin tuaj gjendet i Dërguari i Tij?! E kush i përmbahet fesë së Allahut, ai është udhëzuar në rrugën e drejtë.
102. O ju që keni besuar! Pajisuni me devotshmëri ndaj Allahut me një sinqeritet të vërtetë, dhe mos vdisni ndryshe, por vetëm duke qenë muslimanë!
103. Gjithashtu, kapuni që të gjithë pas “litarit” (fenë) të Allahut e mos u përçani! Përkujtojeni mirësinë e Allahut ndaj jush, kur ju ishit të armiqësuar me njëri-tjetrin, ndërsa Ai i bashkoi zemrat tuaja, dhe kështu, me mirësinë e Tij, ju aguat të vëllazëruar. Ju ishit në buzë të greminës së Xhehenemit, ndërsa Ai ju shpëtoi prej tij. Kështu jua sqaron Allahu argumentet e Veta, që ju ta gjeni udhëzimin e sigurt.
104. Le të dalë nga ju një grup që fton në të mirën, që urdhëron për vepra të mira dhe ndalon nga e keqja. Këta janë të shpëtuarit.
105. E mos u bëni si ata që janë përçarë dhe që kundërshtohen mes njëri-tjetrit, pasi u kanë zbritur argumentet, se ata do të kenë një dënim të madh.
106. Ditën kur do të ketë fytyra që zbardhen dhe fytyra që nxihen, atyre të cilëve u janë nxirë fytyrat u thuhet: “A mohuat edhe pasi kishit besuar njëherë?! Atëherë, vuajeni dënimin, për shkak të mohimit tuaj!”
107. Ndërsa ata të cilëve u janë zbardhur fytyrat, ata janë në mëshirën e Allahut, ku do të jenë përjetësisht.
108. Këto janë argumentet e drejta të Allahut, që po t’i lexojmë ty. Allahu nuk e do kurrë padrejtësinë për njerëzit.
109. Të Allahut janë çfarë ka në qiej dhe çfarë ka në tokë dhe vetëm tek Allahu kthehen çështjet.
110. Ju jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve. Ju urdhëroni për mirë, ndaloni nga e keqja dhe besoni Allahun. Sikur ithtarët e Librit të besonin drejt, do të ishte shumë më mirë për ta. Disa prej tyre janë besimtarë, po shumica e tyre janë larg rrugës së Zotit.
111. Ata nuk mund t’ju sjellin kurrë ndonjë dëm, përveç ndonjë shqetësimi. Por, edhe në ju luftofshin, ata do të sprapsen prej jush. Ata kurrë nuk do të ndihmohen.
112. Për ata është shkruar e caktuar poshtërimi kudo që të gjenden, veç nëse kapen pas “litarit” të Allahut ose nëse hyjnë në besën e njerëzve. Ata kanë shkaktuar kundër vetes zemërimin e Allahut dhe për ta është shkruar shtypja dhe mjerimi. Këtë, për shkak se ata kanë mohuar argumentet e Allahut, kanë vrarë padrejtësisht profetët, se kanë kundërshtuar dhe tejkaluar kufijtë, me armiqësi e dhunë.
113. Ata nuk janë të njëjtë. Disa nga ithtarët e Librit janë në rrugë të drejtë. Ata lexojnë ajetet e Allahut gjatë natës dhe bien në sexhde duke u lutur.
114. Ata besojnë Allahun dhe Ditën e Gjykimit, këshillojnë për të mirë, ndalojnë nga e keqja dhe garojnë për vepra të mira. Ata janë prej të mirëve.
115. Çfarëdo e mire që ata bëjnë, nuk do t’u mohohet. Allahu i di mirë të devotshmit.
116. S’ka dyshim se atyre që nuk besojnë nuk do t’u bëjnë dobi tek Allahu as pasuria e as fëmijët e tyre. Ata do të jenë banorë të Zjarrit dhe aty do të qëndrojnë përgjithmonë.
117. Ajo gjë që ata e japin në këtë jetë përngjan me erën e akullt, e cila godet të mbjellat e një populli që e ka dëmtuar vetveten me padrejtësitë e tij, dhe i shkatërron ato. Allahu nuk u bën padrejtësi atyre, por janë ata që i bëjnë padrejtësi vetes së vet.
118. O ju besimtarë! Mos i zini për miq të ngushtë të tjerët jashtë mesit tuaj, se ata nuk pushojnë së vepruari në dëmin tuaj. Ata dëshirojnë atë çka ju mundon ju. Urrejtja kundër jush duket nga goja e tyre, por ajo që fshehin në gjoksin tyre është edhe më e madhe. Ne, pa dyshim, jua kemi sqaruar dispozitat, që ju t’i kuptoni.
119. Ja, ju i doni ata, ndërsa ata nuk ju duan ju, dhe ju i besoni librat hyjnorë në tërësi (kurse ata nuk jo). Kur ju takojnë, thonë: “Ne kemi besuar!” Por kur veçohen, ata kafshojnë majat e gishtërinjve, nga mllefi kundër jush. Thuaju: “Vdekshi prej mllefit tuaj!” Allahu e di shumë mirë se çfarë mbajnë ata në zemrat e tyre.
120. Nëse ju gëzoni ndonjë të mirë, kjo i dëshpëron ata, e nëse ju godet ndonjë e keqe, ata gëzohen me këtë. Po në qoftë se ju bëheni të durueshëm dhe ruheni, dinakëria e tyre nuk do t’ju dëmtojë aspak. Është e sigurt se Allahu përfshin me dijen dhe pushtetin e Tij gjithçka që ata punojnë.
121. Përkujto kur dole nga familja jote, që t’u përcaktoje besimtarëve pozicionet e luftës! Allahu është Dëgjues dhe i Ditur.
122. Dy grupe prej jush gati u sprapsën, por ishte Allahu Kujdestari i tyre, prandaj vetëm Allahut le t’i mbështeten besimtarët.
123. Allahu ju ndihmoi në Bedër, kur ju ishit të pakët në numër. Frikësojuni Zotit, për të qenë mirënjohës ndaj Tij.
124. Ti u thoshe besimtarëve: “A nuk ju mjafton që Zoti juaj t’ju vazhdojë ndihmën e Tij me tre mijë engjëj të zbritur?”
125. Por nëse jeni të qëndrueshëm e të devotshëm dhe sikur ata t’ju sulmojnë në këtë moment, Zoti juaj do t’jua vazhdojë juve ndihmën me pesë mijë engjëj të tjerë të dalluar.”
126. Allahu e solli atë (ndihmë) veçse si përgëzim për ju dhe që zemrat tuaja të qetësoheshin. Ndihma vjen veçse prej Allahut, Ngadhënjyesit, të Urtit.
127. “Kjo, që ta rrënojë një grup të atyre që nuk besojnë, ose për t’i turpëruar ata, që të kthehen pas të dëshpëruar.”
128. Ti nuk ke asgjë në dorë, në do t’ua pranojë Ai pendimin, apo do t’i dënojë ata. Në të vërtetë, ata janë zullumqarë.
129. Vetëm e Allahut është gjithçka, ç’ndodhet në qiej e në tokë. Ai fal atë që do dhe e dënon atë që do. Allahu është Falës e Mëshirues.
130. O ju që keni besuar! Mos e hani kamatën disa herë të shumëfishuar. Kini frikë Allahun, që të gjeni shpëtim dhe të fitoni!
131. Ruajuni Zjarrit, që është përgatitur për jobesimtarët!
132. Bindjuni Allahut dhe të Dërguarit, që të mëshiroheni!
133. Nxitoni për faljen e gjynaheve nga Zoti juaj dhe për një Xhenet, gjerësia e të cilit është sa gjerësia e qiejve dhe e tokës! Ai është përgatitur për të devotshmit,
134. të cilët japin kur janë në bollëk dhe kur janë në vështirësi. Ata e frenojnë inatin dhe janë falës ndaj njerëzve. Allahu i do bamirësit,
135. edhe ata të cilët, kur bëjnë ndonjë gjë të shëmtuar, ose kur i bëjnë padrejtësi vetvetes, e përmendin Allahun dhe kërkojnë falje për gjynahet e tyre. E kush i fal tjetër gjynahet, përveç Allahut?! Ata nuk vazhdojnë më me atë gjë që kanë bërë më parë, sepse e dinë.
136. Shpërblimi i të tillëve është falja nga Zoti i tyre dhe Xhenetet, nëpër të cilët rrjedhin lumenj dhe ku ata do të jenë përjetësisht. Sa i mirë është shpërblimi i atyre që punojnë!
137. Përpara jush kanë kaluar shumë popuj, ndaj të cilëve janë zbatuar ligjet. Udhëtoni nëpër tokë dhe shikoni se si qe përfundimi i atyre që mohuan.
138. Këto janë sqarime për njerëzit, janë udhëzuese dhe këshilla për të devotshmit.
139. Mos u dobësoni dhe mos u dëshpëroni, përderisa ju jeni më të lartit, nëse jeni besimtarë të sinqertë.
140. Në qoftë se ju përjetuat dhimbje (në Uhud), edhe populli tjetër (armik) provoi dhimbje si kjo e juaja (në Bedër). Ne i këmbejmë këto ditë mes njerëzve, për t’u dalluar qartë tek Allahu ata që besojnë dhe për t’i zgjedhur disa prej jush si dëshmorë. Allahu nuk i do të padrejtët.
141. Kështu Allahu i pastron besimtarët dhe, gradualisht, i shkatërron jobesimtarët.
142. A mos menduat ju se do të hyni në Xhenet pa u dalluar tek Allahu ata që luftojnë prej jush dhe pa u dalluar të durueshmit?!
143. Ju ishit ata që dëshironit vdekjen para se të ballafaqoheshit me ta. Ja, pra, atë e ndiet dhe e vështruat me sytë tuaj!
144. Muhamedi është vetëm se një i dërguar. Edhe përpara tij pati të dërguar. E nëse ai vdes ose vritet, a do të ktheheshit ju prapa? Kushdo që kthehet prapa, ai nuk i bën aspak dëm Allahut. Allahu, do t’i shpërblejë mirënjohësit.
145. Askush nuk vdes pa vullnetin dhe lejen e Allahut. Ai e ka shënuar afatin e caktuar. Kush e dëshiron shpërblimin e kësaj bote, Ne do t’i japim prej saj, e kush dëshiron shpërblimin e botës tjetër, edhe atij do t’i japim prej saj. Ne do t’i shpërblejmë mirënjohësit.
146. Sa e sa profetë ka patur me të cilët kanë luftuar së bashku ushtri të mëdha besimtarësh, por që edhe pse janë sprovuar në rrugën e Allahut, ata nuk janë dobësuar dhe as nuk janë përulur. Allahu i do durimtarët.
147. Ata nuk kishin fjalë tjetër për të thënë, veç: “O Zoti ynë! Na i fal mëkatet tona dhe lëshimet në veprat tona! Na forco këmbët tona (në luftë) dhe na ndihmo kundër popullit jobesimtar!”
148. Allahu u dha atyre shpërblimin e kësaj bote dhe shpërblimin më të mirë të botës tjetër. Allahu i do punëmirët.
149. O ju që keni besuar! Nëse ju u bindeni jobesimtarëve, ata do t’ju kthejnë prapa, aty ku ishit më parë, dhe atëherë do të jeni të humbur.
150. Allahu është Kujdestari juaj dhe Ai është Ndihmuesi më i mirë.
151. Ne do to mbjellim frikën në zemrat e jobesimtarëve, sepse ata adhurojnë zota të tjerë, veç Allahut, pa pasur asnjë fakt. Vendbanimi i tyre do të jetë Zjarri. Sa i shëmtuar është vendi i zullumqarëve!
152. Allahu e përmbushi premtimin e Vet ndaj jush, kur, me vullnetin e Tij, ju po i korrnit ata. Por kur ju u dobësuat dhe u përçatë me njëri-tjetrin për çështjen e urdhrit, ju e thyet atë urdhër pasi patë atë që e dëshironit. Pati prej jush që iu pëlqeu kjo jetë, por pati edhe të tjerë prej jush që parapëlqyen botën tjetër. Pastaj, Ai ju bëri të provoni humbjen ndaj tyre, për t’ju sprovuar. Por Allahu, pa dyshim, ju fali ju. Allahu ka mirësi të mëdha për besimtarët.
153. Kur ju largoheshit e nuk përfillnit asnjë, ndërsa i Dërguari ju thërriste mbrapa, atëherë Allahu ju goditi me dëshpërim pas dëshpërimit, që të mos pikëlloheshit më as për atë që ju shpëtoi e as për atë që ju goditi. Allahu di me hollësi gjithçka që ju veproni.
154. Më tej, pas asaj tronditjeje të rëndë, Ai zbriti mbi ju, sa për qetësim, një dremitje, e cila kaploi një grup prej jush. Kurse një grup tjetër ishte i shqetësuar vetëm për vetveten. Këta menduan ndaj Allahut diçka të padrejtë, mendime injorante. Ata thonin: “Ne nuk kemi në dorë asgjë nga kjo çështje!” Thuaju: “E tërë çështja është vetëm në dorë të Allahut!” Ata fshehin në vetvete diçka që ty nuk ta shprehnin. Ata thonin: “Sikur ne të kishim diçka në dorë në këtë çështje, ne nuk do të vriteshim këtu!” Thuaju: “Edhe sikur të ishit në shtëpitë tuaja, ata që do të ishin caktuar të vriteshin, do të shkonin patjetër në vendin ku do të vriteshin.” Allahu e bëri këtë që të provonte atë që gjendet në gjoksin e tuaj dhe që të shfaqë hapur atë që fshihet në zemrën tuaj. Allahu i di të fshehtat e zemrës.
155. Vërtet, për sa u përket atyre që u sprapsën prej jush ditën e ndeshjes së dy ushtrive, ishte Shejtani ai që i shtyu të devijonin, po për shkak të disa veprave të tyre. Megjithatë, Allahu ua fali atyre gabimin. Allahu është Falës dhe i Butë.
156. O ju që keni besuar! Mos u bëni si ata që mohojnë dhe që thonë për vëllezërit e tyre që nisen për rrugë ose për luftë: “Sikur të kishin ndenjur pranë nesh, ata nuk do të vdisnin ose nuk do të vriteshin”, që Allahu ta bëjë këtë dëshpërim për zemrat e tyre. Allahu është Ai që jep jetë dhe jep vdekje. Allahu vështron gjithçka që ju bëni.
157. Nëse vriteni ose vdisni në rrugën e Allahut, atëherë falja dhe mëshira prej Allahut janë shumë më të dobishme se ajo që grumbullojnë ata.
158. Nëse vdisni apo vriteni, patjetër që tek Allahu do të mblidheni.
159. Me mëshirën që të dhuroi Zoti yt, ti je i butë ndaj atyre. Sikur të ishe i vrazhdë e zemërgur, ata do largoheshin prej teje. Fali ata dhe kërko ndjesë për ta! Konsultohu me ta për të gjitha çështjet, e kur të vendosësh, atëherë mbështetju Allahut! Allahu, pa dyshim, i do ata që i mbështeten Atij.
160. Nëse ju ndihmon Allahu, atëherë nuk ka kush që mund t’ju mposhtë. Por nëse Ai ju lë pa ndihmë, atëherë kush është ai që mund t’ju ndihmojë? Pra, vetëm Allahut le t’i mbështeten besimtarët!
161. Nuk mund të ndodhë që një profet të bëjë përvetësim me anë të mashtrimit (el ĝulûlu). Kush bën përvetësim me anë të mashtrimit, Ditën e Kijametit do të vijë i ngarkuar me atë që ka bërë. Çdo njeriu do t’i jepet ajo që vetë e ka fituar, pa iu bërë asnjë lloj padrejtësie.
162. A është i njëjtë ai që i bindet Allahut dhe që kërkon kënaqësinë e Tij, me atë që meriton veç zemërimin e Allahut dhe që e ka të ardhmen në Xhehenem, i cili është përfundimi më i keq?!
163. Ata kanë dallim tek Allahu. Allahu sheh se çfarë veprojnë.
164. Është e vërtetë se Allahu u ka falur besimtarëve një mirësi të madhe, kur ndër ta dhe nga mesi i tyre, ai dërgoi një Pejgamber, që t’u lexonte argumentet e Tij, që t’i dëlirësonte dhe që t’u mësonte Librin dhe Urtësinë, ndërkohë që më parë ata ishin krejtësisht të humbur.
165. “Kur ju kaluat një disfatë, të cilën ju ia patët shkaktuar më parë dyfish armikut tuaj, thatë: “Si ndodhi kjo?” Thuaj: “Ajo ndodhi nga vetë ju!” S’ka dyshim se Allahu është i Plotfuqishëm për gjithçka.
166. Ajo që ju goditi ditën e ballafaqimit të dy grupeve ndodhi me lejen e Allahut, për t’u dalluar besimtarët e sinqertët
167. dhe për t’u bërë e qartë se cilët ishin munafikët, të cilëve iu tha: “Ejani e luftoni në rrugën e Allahut ose për të mbrojtur veten!” Por ata thanë: “Sikur ta dinim se do të bëhej luftë, ne do të vinim pas jush!” Në atë moment, ata ishin më afër mosbesimit se besimit. Ata thonin me gojën e tyre gjëra që nuk i kishin në zemrën e tyre, por Allahu e di shumë mirë se çfarë fshehin në kraharorët e tyre.
168. Atyre që nuk luftuan dhe që u thanë vëllezërve të tyre: “Sikur ata të na dëgjonin ne, nuk do të vriteshin”, thuaju: “Largojeni vdekjen prej vetes suaj, nëse qenkeni kaq të sigurt?”
169. Kurrë mos thoni: “janë të vdekur” për ata që bien dëshmorë në rrugën e Allahut. Përkundrazi, ata janë të gjallë tek Zoti i tyre, duke u ushqyer.
170. Ata janë të gëzuar me atë që u ka dhënë Allahu nga të mirat e Tij. Ata përgëzojnë të tjerët, që ende nuk u janë bashkuar radhëve të tyre, se për ta nuk do të ketë as frikë dhe as nuk kanë pse të brengosen.
171. Ata janë të gëzuar me mirësitë dhe begatitë e Allahut. S’ka dyshim se Allahu nuk ua humb shpërblimin besimtarëve.
172. Për ata që iu përgjigjën Allahut dhe të Dërguarit, edhe pse me plagë të rënda, dhe për ata që bënë mirë dhe u ruajtën, është një shpërblim i madh.
173. Edhe për ata të cilët, kur njerëzit u thanë: “Shumë njerëz janë mbledhur që t’ju sulmojnë, prandaj kini frikë!”, kjo vetëm sa ua shtoi edhe më shumë besimin, prandaj thanë: “Neve na mjafton Allahu! Ai është Mbrojtësi më i mirë!”
174. Ata, pa i gjetur asnjë e keqe, fituan begati e mirësi të mëdha nga Allahu dhe arritën kënaqësinë e Tij. Allahu është Dhurues i madh.
175. Ishte Shejtani që deshte t’ju frikësonte me miqtë e vet. Por ju mos u frikësoni prej tyre, por frikësohuni prej Meje, nëse jeni besimtarë!
176. Mos u brengos për ata që rendin në mosbesimin e tyre! Ata nuk mund ta dëmtojnë Allahun aspak. Allahu, me urtësinë e Vet, dëshiron që atyre të mos u takojë asnjë e mirë në botën tjetër. Gjithashtu, ata do të kenë një dënim të rëndë.
177. Ata që, në vend të besimit, parapëlqyen kufrin, nuk i bëjnë asnjë dëm Allahut. Ata vetë i pret një dënim i dhimbshëm.
178. Të mos mendojnë jobesimtarët se afatin që Ne u kemi dhënë të jetojnë është në dobi të tyre. Ne i lëmë të jetojnë veç që të shtojnë edhe më tepër gjynahet e tyre, dhe pastaj i pret dënimi nënçmues.
179. Allahu nuk do t’i linte kurrë besimtarët ashtu siç jeni ju, pa dalluar të keqin nga i miri. Allahu nuk ju zbulon juve të fshehtat, por Allahu është Ai që nga të dërguarit e vet zgjedh atë që do. Prandaj, besojini Allahut dhe të dërguarve të Tij. Nëse besoni dhe ruheni, do të keni një shpërblim të madh.
180. Ata që bëjnë koprraci me të mirat që u ka dhënë Allahu, të mos mendojnë se ajo është në dobi të tyre. Jo, ajo është në dëm të tyre. Ajo e mirë me të cilën bëhen koprracë, në Ditën e Kijametit do t’u mbështillet në qafën e tyre. Allahut i mbesin trashëgim qiejt dhe toka. Allahu është i njohur mirë më atë që ju veproni.
181. Allahu i dëgjoi fjalët e atyre që thanë: “Allahu është i varfër, kurse ne jemi të pasur!” Ne do ta shkruajmë atë që thanë ata, edhe vrasjen e padrejtë që u bënë profetëve, dhe pastaj do t’u themi: “Vuajeni dënimin e djegies në Zjarr.
182. Kjo është meritë e duarve tuaja, se Allahu nuk është i padrejtë ndaj krijesave”.
183. Janë pikërisht ata që thanë: “Allahu na ka porositur që të mos besojmë asnjë të dërguar, derisa ai të na sjellë një kurban që ta hajë zjarri.” Thuaju: “Para meje, juve ju erdhën të dërguar me argumente të qarta, edhe me atë që thatë. Përse, pra, i vratë ata, nëse thoni të vërtetën?”
184. Po nëse ata të mohojnë, atëherë të jesh i sigurt se, edhe para teje janë mohuar të dërguar, që erdhën me argumente të qarta, me shkrime qiellore dhe me libër të ndritshëm.
185. Çdo njeri do ta shijojë vdekjen. Pastaj, shpërblimet tuaja do t’ju jepen të plota veçse Ditën e Kijametit. Kush i shpëton Zjarrit e futet në Xhenet, ai vërtet ka fituar. Jeta e kësaj bote nuk është gjë tjetër, por veçse një përjetim mashtrues.
186. Ju patjetër do të sprovoheni në pasuritë dhe në veten tuaj. Ju do të dëgjoni ofendime të shumta prej atyre që u është Libri para jush dhe prej idhujtarëve. Por në qoftë se duroni dhe ruheni, kjo është vërtet më kryesorja.
187. Kur Allahu mori zotimin nga ata të cilëve u ishte dhënë Libri: “Do t’ua përcillni atë njerëzve dhe nuk do ta fshihni!” Por ata e lanë pas dore atë amanet për një çmim të ulët të kësaj jete. Sa e keqe është ajo që blenë!
188. Mos mendo se janë të shpëtuar ata që gëzohen për atë që bënë dhe që dëshirojnë të jenë të lavdëruar për atë që nuk e kanë bërë! Mos i konsidero ata si të shpëtuar prej ndëshkimit, se ata do të kenë një dënim të dhembshëm.
189. Vetëm Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës dhe Allahu është i Fuqishëm për gjithçka.
190. Në krijimin e qiejve dhe të tokës dhe në ndryshimin e natës e të ditës ka argumente të qarta për ata që kanë dije dhe urtësi.
191. Janë ata që e përmendin Allahun, kur janë në këmbë, kur janë ulur dhe kur janë shtrirë. Ata thellohen në mendime rreth krijimit të qiejve dhe të tokës (duke thënë): “Zoti ynë! Këtë nuk e ke krijuar kot. Larg çdo të mete je Ti! Na ruaj prej dënimit të Zjarrit!
192. Zoti ynë! Pa dyshim, atë që Ti e fut në Zjarr, e ke poshtëruar. Për zullumqarët nuk ka asnjë ndihmues.
193. Zoti ynë, ne dëgjuam një thirrës që ftonte për besim (e që thoshte): “Të besoni Zotin tuaj!” E ne besuam! Zoti ynë, na i fal gjynahet tona, na i mbulo të metat, ndërsa pas vdekjes na bashko me të mirët!
194. Zoti ynë, na e dhuro atë që na e ke premtuar nëpërmjet të dërguarve Tu, dhe mos na turpëro në Ditën e Kijametit! Vërtet Ti nuk e shkel premtimin!”
195. Zoti i tyre iu përgjigj lutjes së tyre (e tha): ‘Unë nuk ia humb mundin asnjërit prej jush, mashkull qoftë apo femër. Ju jeni prej njëri-tjetrit.’ Atyre që u dëbuan prej shtëpive të tyre dhe emigruan, që u munduan vetëm pse ishin në rrugën Time, që luftuan dhe u vranë, atyre patjetër do t’ua shlyej gjynahet dhe do t’i fus në Xhenete, në të cilët burojnë lumenj. Ky shpërblim është prej Allahut. Tek Allahu është shpërblimi më i mirë.
196. Mos të të mashtrojë bredhja nëpër qytete e atyre që nuk besojnë.
197. Ajo është një kënaqësi e vogël, se pastaj fundi i tyre do të jetë Xhehenemi, që është vend mjerimi.
198. Ndërsa ata që i druhen Zotit të tyre, ata do të kenë Xhenete, nëpër të cilët rrjedhin lumenj dhe në të cilët do të jenë përgjithmonë. Kjo është pritje nga Allahu. Ajo çka gjendet tek Allahu është më e mirë për të mirët.
199. Edhe nga ithtarët e Librit ka të tillë që besojnë Allahun, që besojnë edhe atë që ju është shpallur juve, edhe atë që u është shpallur atyre. Ata janë të druajtur ndaj Allahut, dhe argumentet e Allahut në Shpallje nuk i shesin për gjëra të vogla të kësaj jete. Të tillët kanë shpërblimin e vet te Zoti i tyre. Allahu është i shpejtë në llogarinë Tij.
200. O ju që keni besuar, bëni durim, bëhuni të qëndrueshëm kundër armikut, rrini vigjilentë dhe ruajuni dënimit të Allahut, që të shpëtoni. Ne krijuam qiejt e Tokën dhe gjithçka që gjendet ndërmjet tyre brenda gjashtë ditësh, pa ndier aspak lodhje.