005. EL MAIDE

 

Surja 5 – El maideh (Sure medinase) 120 ajete

 

Me emrin e Allahut, të Mëshirshmit, Mëshiruesit!

1. O ju që keni besuar! Plotësoni detyrimet! Bagëtitë janë të lejuara për ju, me përjashtim të atyre që do t’ju lexohen dhe përveç gjahut, që nuk është i lejuar përderisa gjendeni në ihram. Vërtet, Allahu vendos çfarë të dëshirojë.

2. O ju që keni besuar! Mos cenoni shenjtërinë e simboleve të Allahut, shenjtërinë e muajve të shenjtë, të kurbanit të Qabesë (el hedij), as të kurbanëve (el ķalâid) të shënuar me qafore, as ata të cilët, duke kërkuar begati nga Zoti i tyre dhe kënaqësinë e Tij, synojnë Shtëpinë e Shenjtë. E pasi të hiqni ihramin, atëherë gjahtoni! Urrejtja ndaj një populli, që iu pengoi nga Xhamia e Shenjtë, të mos ju shtyjë të silleni në mënyrë të padrejtë kundër tyre! Ndihmohuni mes jush në të mira dhe në devotshmëri, dhe mos ndihmoni në mëkate e armiqësi! Ruhuni prej dënimit të Allahut, se, me të vërtetë, Allahu është ndëshkues i fortë!

3. Janë haram për ju: të ngordhurat, gjaku, mishi i derrit, ajo kafshë që theret jo në emrin e Allahut, ajo që është mbytur me lak në fyt, ajo që është vrarë me goditje, ajo që është rrëzuar nga lartësitë, ajo që është shpuar, ajo që është ngrënë nga egërsirat, përveç asaj që arrini ta therni, ajo që është therur për idhuj dhe që ta kërkoni fatin me short. Këto janë gjynahe tek Allahu. Sot u dëshpëruan ata që mohuan dhe humbën çdo shpresë që t’ju largojnë prej fesë suaj. Mos u frikësoni prej tyre, por vetëm Mua m’u frikësoni! Sot e përsosa për ju fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time ndaj jush dhe u kënaqa që Islami të jetë feja juaj. Kush detyrohet nga uria, duke mos tepruar dhe duke mos patur qëllim mëkatin, Allahu është Falës i Gjithëmëshirshëm.

7. Përkujtoni mirësitë e Allahut ndaj jush dhe zotimin ndaj Tij, të cilin Ai e mori prej jush, kur thatë: “Dëgjuam e respektuam!”. Frikësojuni Allahut! Me të vërtetë, Allahu është i Gjithëdijshëm për atë që fshihet në kraharorë.

8. O ju që keni besuar! Bëhuni plotësisht të vendosur për hir të Allahut, duke dëshmuar të drejtën! Të mos ju shtyjë urrejtja ndaj një populli e t’i shmangeni drejtësisë. Bëhuni të drejtë, sepse kjo është më afër devotshmërisë. Kini frikë Allahun, se Allahu e di me hollësi se çfarë veproni.

9. Atyre që kanë besuar dhe bëjnë vepra të mira, Allahu u premton falje mëkatesh dhe shpërblim të madh.

10. Ndërsa ata që mohojnë argumentet Tona, ata do jenë banorë të Zjarrit.

11. O ju që keni besuar! Përkujtojeni mirësinë e Allahut ndaj jush, kur një popull tentoi të zgjaste duart kundër jush, kurse Ai i sprapsi duart e tyre prej jush. Frikësojuni Allahut dhe vetëm Allahut le t’i mbështeten besimtarët.

12. Me të vërtetë, Allahu mori zotimin e bijve të Izraelit, duke caktuar dymbëdhjetë prijës nga mesi i tyre. Allahu tha: “Unë jam me ju! Në qoftë se falni namazin, jepni zekatin, u besoni të dërguarve të Mi, i ndihmoni e respektoni ata, si dhe shpenzoni për hir të Allahut hua të mirë, pa dyshim që Unë do t’jua fal të këqijat tuaja dhe do t’ju fus në kopshte, nëpër të cilët rrjedhin lumenj. Çdokush prej jush që kundërshton pas kësaj, e ka humbur rrugën e drejtë”.

13. Për shkak se ata e thyen zotimin e dhënë, Ne i mallkuam dhe zemrat e tyre i bëmë të ashpra. Ata i ndryshuan fjalët (në Teurat) nga domethënia e tyre dhe e braktisën një pjesë të asaj Mirësie, me të cilën u ngarkuan. Ti vazhdimisht do të vëresh tradhtinë e një pjese të tyre, përveç një pakice nga ata. Fali ata dhe, me butësi, tolero! Allahu i do ata që bëjnë mirë.

14. Ne morëm zotimin edhe të atyre që thanë: “Ne jemi nesara”, por edhe ata e harruan një pjesë të udhëzimit, prandaj Ne kemi ndërsyer ndërmjet tyre armiqësi dhe urrejtje, deri në Ditën e Kijametit. Më pas, Allahu do t’ua shpalosë se çfarë kanë bërë.

15. O ithtarë të Librit, juve ju ka ardhur i Dërguari Ynë, që ju sqaron shumë gjëra që ju keni fshehur prej Librit, e që për shumë të tjera, ai fal. Juve ju erdhi nga Allahu dritë dhe libër i qartë.

16. Allahu udhëzon nëpërmjet tij në rrugët e shpëtimit ata që kërkojnë kënaqësinë e Tij dhe i nxjerr ata prej errësirave në dritë, me ndihmën e Tij. Ai i udhëzon ata në një rrugë, që është e drejtë.

17. E kanë mohuar të vërtetën ata që thonë se: “Allahu është Mesihu, biri i Merjemes.” Thuaju: “Kush mund ta pengojë Allahun, nëse Ai dëshiron ta vdesë Mesihun, birin e Merjemes, nënën e tij dhe gjithçka gjendet në tokë?” Vetëm Atij i takon pushteti i qiejve, i tokës dhe ç’ka mes tyre. Ai krijon çdo gjë që dëshiron. Pa dyshim, Allahu për çdo gjë është i Plotpushtetshëm.

18. Judejtë dhe të krishterët thanë: “Ne jemi bijtë e Allahut dhe të dashurit e Tij”. Thuaju: “E pse, pra, Ai ju dënon për mëkatet tuaja? Jo, ju jeni thjesht njerëz, që Ai krijoi. Ai fal atë që do dhe dënon atë që do. Vetëm Allahut i takon sundimi i qiejve, i tokës dhe i gjithçka gjendet në mes tyre, dhe vetëm tek Ai është kthimi.

19. O ithtarë të Librit, ja ku ju erdhi i Dërguari Ynë, që ju sqaron, pas ndërprerjes së të dërguarve, në mënyrë që të mos thoni: “Neve nuk na erdhi i dërguar që të na përgëzonte e të na tërhiqte vërejtjen”. Ja, pra, ku ju erdhi Përgëzuesi dhe Paralajmëruesi. Allahu është i Fuqishëm për gjithçka.

20. Përkujto (O i Dërguar) kur Musai i tha popullit të vet: “O popull im, përkujtoni mirësinë e Allahut ndaj jush, kur, nga mesi juaj, nxori pejgamberë, që ju bëri të jeni sundues dhe ju dha çka nuk i kishte dhënë asnjë populli.

21. O populli im! Hyni në tokën e shenjtë, të cilën Allahu jua premtoi, dhe mos u ktheni prapa, që ashtu të bëheni të dëshpëruar!”

22. Ata (populli i Musait) thanë: “O Musa, aty është një popull i fuqishëm, prandaj ne nuk do të hyjmë aty kurrë, derisa ata të largohen vetë prej andej. Kur ata të largohen, ne do të hyjmë”.

23. Dy burra, prej atyre të cilët Allahu i begatoi, thanë: “U hyni atyre nga portat! Vetëm nëse hyni që andej, ju do të ngadhënjeni! Dhe vetëm Allahut mbështetjuni, nëse jeni besimtarë të sinqertë”.

24. Ata thanë: “O Musa, ne nuk hyjmë atje, përderisa ata të jenë aty, prandaj shko ti dhe Zoti yt e luftoni, se ne po rrimë këtu!”

25. Tha (Musai):  “Zoti im! Unë nuk kam fuqi mbi asnjë tjetër veç vetes dhe vëllait tim, ndaj na veço ne prej popullit të pabindur!”

26. Tha (Allahu): “Ajo (tokë) është e ndaluar për ta. Për dyzet vjet, ata do të enden nëpër tokë. Por ti mos u ligështo për popullin e shfrenuar!

27. Lexoju (o Muhamed!) atyre me vërtetësi ngjarjen e dy djemve të Ademit, kur të dy flijuan nga një kurban. Njërit iu pranua kurbani, ndërsa tjetrit nuk iu pranua. Ai i tha tjetrit: “Unë do të të vras ty”. Tjetri i tha: “Allahu pranon vetëm prej të devotshmëve!

28. Nëse ti e zgjat mbi mua dorën tënde për të më vrarë, unë kurrë nuk kam për ta zgjatur mbi ty dorën time për të të vrarë, se unë i frikësohem Allahut, Zotit të botëve!”

29. Unë dua që ti të bartësh barrën e gjynahut tim dhe të gjynahut tënd, e kështu të bëhesh prej banorëve të Zjarrit. Ai është dënimi i zullumqarëve”.

30. Vetja e tij e nxiti atë për vrasjen e të vëllait, dhe e vrau atë. Kështu ai u bë prej të humburve.

31. Allahu dërgoi një sorrë, e cila gërmonte në dhé, për t’i treguar atij se si ta mbulonte trupin e të vëllait. Ai tha: “I mjeri unë! Nuk qeshë i aftë as sa kjo sorrë, e ta mbuloja trupin e vëllait tim!” Ashtu mbeti i dëshpëruar.

32. Për këtë, Ne u shpallëm bijve të Izraelit se, kush vret një njeri që s’ka vrarë kënd dhe s’ka bërë shkatërrim në tokë, është sikur të ketë vrarë gjithë njerëzimin. Dhe nëse dikush shpëton një jetë, është sikur të ketë shpëtuar gjithë njerëzimin. Të dërguarit Tanë u sollën atyre argumente të qarta, por edhe pas kësaj, shumë prej tyre i kalojnë kufijtë dhe e teprojnë në tokë.

33. Dënimi i atyre që luftojnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe bëjnë shkatërrime në tokë, është që të vriten, ose të gozhdohen, ose t’u priten duart dhe këmbët në të kundërt, ose të dëbohen nga vendi. Kjo (masë ndëshkuese) le të jetë si poshtërim për ta në dynja, ndërsa në botën tjetër ata do të kenë dënim të madh.

34. Këtu përjashtohen ata që pendohen para se t’i kapni. Dijeni mirë se Allahu është Falës, Mëshirëplotë.

35. O ju që keni besuar! Kini frikë Allahun, përpiquni të afroheni tek Ai dhe luftoni në rrugën e Tij, që të jeni fitimtarë.

36. Atyre që mohuan, edhe sikur të jepnin gjithë ç’ka në tokë, madje edhe njëherë aq sa ajo, për ta dhënë si shpagim e shpëtim nga dënimi i Ditës së Kijametit, atyre nuk do t’u pranohet. Ata do të kenë një dënim të dhembshëm.

37. Ata do përpiqen të dalin nga Zjarri, por s’kanë për të dalë nga ai. Dënimi i tyre do të jetë i përhershëm.

38. Vjedhësit dhe vjedhëses ua pritni duart, si ndëshkim për veprën e kryer dhe si dënim nga Allahu. Allahu është Krenar e i Urtë.

39. E kush pendohet pas padrejtësisë së tij dhe përmirësohet, nuk ka dyshim se Allahu ia pranon pendimin. Me të vërtetë, Allahu është Falës e Mëshirëplotë.

40. A nuk e di ti se vetëm Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës? Ai ndëshkon atë që do dhe e fal atë që do. Allahu është i Plotfuqishëm për çdo gjë.

41. O ti i Dërguar! Mos u brengos për ata që nguten për në mosbesim, të cilët me gojët e tyre thonë: “Kemi besuar”, ndërsa zemrat e tyre ende nuk kanë besuar, e as për judejtë, të cilët aq shumë e pasojnë gënjeshtrën dhe i binden një populli që nuk vijnë te ti. Ata i ndryshojnë kuptimet e fjalëve dhe thonë: “Nëse ju jepet kështu, pranojeni, e nëse nuk ju jepet kështu, atëherë ruhuni dhe mos e pranoni!” Por atë që Allahu dëshiron ta lërë në humbje, ti nuk mund ta shpëtosh. Këta janë ata të cilëve Allahu nuk do t’ua pastrojë zemrat. Ata, në këtë jetë, kanë poshtërim, kurse në jetën tjetër kanë dënim të madh.

42. Janë ata të cilët aq shumë e pasojnë gënjeshtrën dhe e hanë haramin. Në qoftë se vijnë te ti (për ndonjë gjykim), gjyko mes tyre ose distancohu prej tyre. Nëse prapsesh prej tyre, ata nuk mund të të bëjnë ty asnjë të keqe. Por nëse gjykon mes tyre, gjyko me drejtësi, se, me të vërtetë, Allahu i do të drejtit.

43. E si e kërkojnë gjykimin tënd, kur ata kanë Teuratin, në të cilin është gjykimi i Allahut, e megjithatë e refuzojnë atë?! Ata nuk janë besimtarë.

44. Ne e zbritëm Teuratin, në të cilin është udhëzimi i drejtë dhe drita. Sipas tij gjykuan pejgamberët e bindur mes judejve. Me të gjykuan edhe dijetarët e devotshëm e paria fetare, të cilët ishin të obliguar ta ruanin Librin e Allahut, për të cilin ishin dëshmitarë. Prandaj, mos u frikësoni nga njerëzit, por vetëm Mua të më frikësoheni! Dhe mos i ndërroni argumentet e Mia me çmime aq të ulta! Kush nuk gjykon me ligjin që ka shpallur Allahu, ai është mohues.

45. Ne u caktuam atyre në Teurat: jeta me jetë, syri me sy, hunda me hundë, veshi me vesh, dhëmbi me dhëmb dhe plaga me masë ndëshkimore. Për atë që fal, ka shlyerje gjynahesh. Ata që nuk gjykojnë me atë që ka shpallur Allahu, ata janë zullumqarë.

46. Ne vazhduam gjurmët e tyre (të pejgamberëve) me Isain, birin e Merjemes, vërtetues i Teuratit, që e kishin më pranë. Atij i dhamë Ungjillin, që ishte udhëzim dhe dritë, vërtetues i Teuratit që kishin pranë, si dhe udhëzues e këshillues për të devotshmit.

47. Le të gjykojnë ithtarët e Ungjillit sipas asaj që Allahu ka shpallur në të. E kush nuk gjykon sipas asaj që Allahu ka shpallur, të tillët janë gjynahqarë, të dalë jashtë rrugës së Zotit.

48. Ne edhe ty (Muhamed) ta zbritëm Librin me të vërtetën e sigurt. Ai është vërtetues i librave të mëparshëm dhe garantues i tyre. Gjyko mes tyre me atë që ka shpallur Allahu! Mos paso epshet e tyre e të largohesh nga e vërteta që të erdhi. Për secilin prej jush, Ne caktuam ligj e program. Sikur të donte Allahu, do t’ju bënte një popull (në fe), por deshi t’ju sprovonte me atë që ju ka dhënë, prandaj përpiquni për punë të mira. Tek Allahu është kthimi i të gjithë juve, kur Ai do t’ju tregojë se për çfarë kishit kundërshtime.

49. Gjyko mes tyre me atë që ka shpallur Allahu! Mos ndiq dëshirat e tyre dhe ruaju rrezikut të tyre, që të mos të shmangin nga ndonjë pjesë e Shpalljes që të dha Allahu. Nëse ata refuzojnë, ti dije se Allahu ka për qëllim t’i ndëshkojë për disa nga gjynahet e tyre. Në të vërtetë, shumica e njerëzve janë jashtë rrugës.

50. Vallë, mos po kërkojnë gjykimin e kohës së injorancës? A ka gjykim më të mirë se ai i Allahut, për një popull që beson bindshëm?

51. O ju që keni besuar! Mos zini miq as judejtë e as të krishterët. Ata janë miq të njëri-tjetrit. E kush prej jush i miqëson ata, ai është prej tyre. Vërtet, Allahu nuk udhëzon në rrugë të drejtë popullin e padrejtë.

52. E ata që në zemrat e tyre kanë sëmundje, i sheh të rendin drejt tyre dhe thonë: “Po frikësohemi se mos po na godet ndonjë e keqe!”. Por Allahu do të sjellë fitoren ose diçka tjetër nga ana e Tij, e atëherë, ata do të pendohen për atë që e mbanin fshehtë në shpirtin e tyre.

53. Besimtarët thonë: “Këta ishin ata të cilët u betuan në Zotin me betimin më të fortë se ishin me ju? Ata i shkatërruan veprat e veta dhe aguan të dëshpëruar”.

54. O ju që keni besuar! Kush largohet, prej jush, nga feja e vet, (le ta dijë se) nuk ka dyshim se Allahu do të sjellë një popull tjetër, që Ai i do dhe ata e duan Atë; që është modest e i butë ndaj besimtarëve, por i ashpër dhe i fortë ndaj mohuesve; që lufton në rrugën e Allahut dhe që nuk i frikësohet kërcënimit të asnjë kërcënuesi. Kjo është dhuratë e Allahut, që ia jep atij që Ai do. Allahu është Dhurues i madh e i Gjithëdijshëm.

55. Miku juaj është vetëm Allahu, i Dërguari i Tij dhe ata që besojnë, që falin namazin dhe që e japin zekatin me përulësi.

56. E kush ka mik Allahun, të Dërguarin e Tij dhe besimtarët, (ta dijë se) s’ka dyshim se pala e Allahut është ngadhënjyese.

57. O ju që keni besuar! Mos i zini miq ata të cilëve u është dhënë Libri para jush dhe as jobesimtarët, që tallen dhe luajnë me fenë tuaj. Frikësojuni Allahut, nëse jeni besimtarë.

58. Edhe ezanin tuaj për namaz ata e marrin për tallje e lojë. Me të vërtetë, ata janë njerëz që nuk kuptojnë.

59. Thuaju: “O ithtarë të Librit, a na shihni si të mangët vetëm pse besuam Allahun, pse besuam Shpalljen që zbriti për ne dhe ato që kanë zbritur më parë! S’ka dyshim, shumica juaj janë të shfrenuar!”

60. Thuaju: “A t’ju lajmëroj për një të keqe më të madhe, si dënim nga Allahu? Ajo është gjendja e atyre mbi të cilët goditi mallkimi i Allahut dhe zemërimi i Tij, disa prej të cilëve duke i shndërruar në majmunë e në derra e duke i bërë adhurues të Shejtanit. Këta janë në shkallën më të rëndë dhe më të devijuarit prej rrugës së drejtë.”

61. Kur vijnë te ju, ata thonë: “Kemi besuar”, ndërkohë që, në fakt, ata vijnë me kufër dhe largohen me kufër. Allahu e di më së miri se çfarë fshehin ata.

62. Shumë prej tyre i sheh të nguten në gjynahe, në zullume dhe në ngrënie të haramit. Sa e shëmtuar është sjellja e tyre!

63. Pse, vallë, paria e tyre fetare nuk i ndal ata nga fjalët e shëmtuara dhe nga ngrënia e haramit?! Sa i keq është qëndrimi i tyre!

64. Judejtë thanë: “Dora e Allahut është e shtrënguar!” Të shtrënguara qofshin duart e tyre dhe qofshin të mallkuar, për atë që thanë! Jo, duart e Tij janë të shtrira dhe Ai shpenzon ashtu si dëshiron. Kjo që t’u zbrit ty do t’ua shtojë largimin dhe mohimin shumë prej atyre. Ne futëm armiqësi dhe urrejtje ndërmjet tyre, që do të vazhdojë deri në Ditën e Kijametit. Sa herë që ndezin zjarr për luftë, Allahu e shuan atë. Ata përpiqen pareshtur për shkatërrime në tokë, por Allahu nuk i do shkatërruesit.

65. Sikur ithtarët e Librit të besonin dhe të ruheshin, Ne do t’ua shlyenim gjynahet dhe do t’i fusnim në kopshtet e mirësisë dhe begatisë.

66. Sikur ta zbatonin Teuratin, Ungjillin dhe këtë që u shpall nga Zoti i tyre, ata do të kishin furnizim me bollëk nga qielli dhe toka. Ka prej tyre që janë të matur, por shumica prej tyre i kanë shumë të këqija veprat që punojnë.

67. O i Dërguar! Përcille me qartësi atë që t’u zbrit prej Zotit tënd! Nëse nuk e bën këtë, atëherë nuk e ke kryer detyrën! Allahu të garanton mbrojtjen prej njerëzve. Nuk ka dyshim se Allahu nuk e udhëzon në rrugën e drejtë popullin që mohon.

68. Thuaj: “O ithtarë të Librit, ju nuk jeni asgjë, derisa të zbatoni Teuratin, Ungjillin dhe atë që ju zbriti nga Zoti juaj. Shumë  prej tyre, kjo që t’u zbrit ty do t’ua shtojë largimin dhe mohimin. Po ti mos u ligështo për popullin që nuk beson.

69. S’ka dyshim se kushdo që beson Allahun e Ditën e Gjykimit dhe bën vepra të mira, prej atyre që besuan, prej judejve, prej sabi’inëve e prej të krishterëve, për ta nuk do të ketë frikë e as pikëllim.

70. Prej bijve të Israilit Ne morëm një premtim të fortë dhe u dërguam profetë. Megjithatë, sa herë që u shkonte ndonjë profet me udhëzime që nuk u përshtateshin dëshirave të tyre, ata e mohonin ose e vrisnin.

71. Ata pandehnin se nuk do të kishin telashe për këtë, prandaj u verbuan e u shurdhuan. Pastaj Allahu ua pranoi pendimin. Megjithatë, më pas, shumë prej tyre mbetën të verbër e të shurdhër. Allahu sheh gjithçka që ata veprojnë.

72. kufër ata që thonë: “Allahu është ai, Mesihu, biri i Merjemes”. Mesihu ka thënë: “O bijtë e Israilit, adhurojeni Allahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj, sepse atij që adhuron diçka tjetër veç Allahut, Ai ia ka ndaluar Xhenetin dhe vendin do ta ketë në Zjarr. Për zullumqarët nuk ka ndihmues.

73. Gjithashtu, bëjnë kufër ata që thonë: “Allahu është i treti i Trinisë”. Nuk ka në gjithësi të tjerë të adhuruar me meritë veç Një Zoti të vetëm. Nëse nuk ndalen nga ajo që thonë, ata që nuk besojnë do t’i kapë një dënim i dhembshëm.

74. A nuk po pendohen tek Allahu dhe t’i kërkojnë falje Atij, kur dihet mirë se Allahu është Falës i madh dhe Mëshirëplotë?

75. Mesihu, biri i Merjemes, është veçse një i dërguar, ashtu si pati shumë të dërguar edhe para tij. Nëna e tij ishte e sinqertë. Që të dy hanin ushqim. Vështro se si u sqarohen atyre argumentet, dhe shih pastaj se si ia kthejnë shpinën së vërtetës!

76. Thuaju: A po adhuroni veç Allahut atë që nuk ka pushtet që t’ju sjellë as dëm e as dobi? Allahu është Gjithëdëgjues e i Gjithëdijshëm.

77. “O ithtarë të Librit! Mos e teproni me fenë tuaj, duke dalë jashtë të vërtetës, dhe mos shkoni pas dëshirave të një populli para jush, që ka humbur, ka shkaktuar humbjen e shumë të tjerëve dhe që është larguar në tërësi prej rrugës së drejtë”.

78. Ata bij të Israilit që mohuan të vërtetën u mallkuan prej gjuhës së Daudit dhe Isait, të birit të Merjemes. Ndodhi kështu, sepse ata kundërshtuan dhe e tepruan.

79. Ata nuk ndalonin njëri-tjetrin nga të këqijat që bënin. Sa e shëmtuar ishte sjellja e tyre!

80. Ke për të parë që shumë prej tyre miqësohen me mohuesit. Sa e keqe është ajo që kanë përgatitur për veten e tyre! Allahu është i zemëruar me ta dhe ata do jenë përjetësisht në ndëshkim.

81. Nëse me të vërtetë do të besonin Allahun, Pejgamberin dhe Shpalljen që i zbriti atij, atëherë nuk do t’i zinin miq ata. Por, në fakt, shumica e tyre janë të prishur!

82. Ti do të vëresh se njerëzit me armiqësi të fortë kundër besimtarëve janë judejtë dhe idhujtarët. Ndërsa më të butët me besimtarët janë ata që thonë: “Ne jemi të krishterë”. Ndodh kështu, sepse prej tyre ka dijetarë dhe adhurues asketë, të cilët nuk tregohen kryeneçë.

83. Kur e dëgjojnë atë që i është shpallur të Dërguarit, do të shohësh që prej syve të tyre rrjedhin lot, nga e vërteta që kanë kuptuar. Ata thonë: “Zoti ynë, ne kemi besuar, pra, na regjistro ndër ata që do të dëshmojnë!

84. Përse të mos e besojmë Allahun dhe të Vërtetën që na erdhi, duke qenë se ne shpresojmë që Zoti ynë të na bashkojë me njerëzit e mirë?!”

85. Për këto që thanë, Allahu i shpërbleu me kopshte, nëpër të cilët rrjedhin lumenj, ku do të jenë përgjithmonë. Ky është shpërblimi për vepërmirët!

86. Ndërkaq, ata që mohuan dhe s’i pranuan argumentet Tona janë banues të Zjarrit.

87. O ju që keni besuar! Mos i bëni haram të mirat që Allahu i lejoi për ju dhe mos i kaloni kufijtë, se, pa dyshim, Allahu nuk i do ata që i kalojnë kufijtë.

88. Hani nga ajo me të cilën Allahu ju furnizoi si hallall të mirë dhe ruajuni dënimit të Allahut, të Cilit ju i besoni.

89. Allahu nuk ju merr në përgjegjësi për betimet tuaja të paqëllimta, por për ato që i keni bërë duke pasur si qëllim përbetimin. Shpagimi i tij është ushqimi i dhjetë të varfërve me po atë ushqim mesatar që ushqeni edhe familjen tuaj, ose veshja e tyre, ose lirimi i një robi. Kush nuk ka mundësi t’i bëjë këto, le të agjërojë tri ditë. Ky është shpagimi për betimet tuaja të thyera. Ruajini betimet tuaja! Kështu jua sqaron Allahu dispozitat e Veta, që të jeni mirënjohës.

90. O ju që keni besuar, s’ka dyshim se vera, bixhozi, idhujt dhe hedhja e shigjetës (për fall) janë vepra të ndyra nga Shejtani. Kështu, largohuni prej tyre, që të jeni të shpëtuar!

91. Nëpërmjet verës dhe bixhozit, Shejtani dëshiron veçse të hedhë armiqësi mes jush, t’ju pengojë nga përmendja e Zotit dhe t’ju largojë nga namazi. Atëherë, a po hiqni dorë?!

92. Bindjuni Allahut, bindjuni të Dërguarit dhe kini kujdes! Nëse refuzoni, atëherë dijeni se obligimi i të Dërguarit Tonë është vetëm komunikimi i qartë.

93. Nuk ka gjynah për ata që kanë besuar dhe kanë bërë punë të mira, për atë që kanë ngrënë, për sa kohë që ata ruhen, besojnë e bëjnë vepra të mira, e sërish ruhen dhe besojnë, e vazhdimisht ruhen dhe bëjnë vepra të mira. Allahu i do punëmirët.

94. O ju që keni besuar! Allahu do t’ju provojë me ndalim nga një gjueti që e arrijnë duart dhe shigjetat tuaja, që Allahu ta dallojë atë që i frikësohet Atij, kur askush nuk e sheh. Kushdo që e kalon kufirin pas këtij qartësimi, do të ketë një dënim të dhembshëm.

95. O ju që keni besuar! Mos gjuani duke qenë në ihram. Kushdo që kryen gjueti me paramendim, si dënim duhet të therë një kafshë shtëpiake të ngjashme me kafshën që ka vrarë, për të cilën vendosin dy njerëz të drejtë nga mesi juaj, duke e kushtuar atë si kurban në Qabe, ose të ushqejë të varfër si kompensim, ose të agjërojë në atë masë, që ta ndiejë ndëshkimin për gjynahun e bërë. Allahu e ka falur atë që ka kaluar. Ndërsa atij që i kthehet (gjynahut) pas ndalimit, Allahu do ta ndëshkojë. Allahu është i Plotfuqishëm dhe i Zoti për shpagim.

96. Ju është lejuar gjuetia e detit dhe çdo ushqim i tij, për t’u kënaqur ju dhe udhëtarët, por ju është ndaluar gjahu i tokës, sa të jeni në ihram! Kijeni frikë Allahun, para të Cilit do të grumbulloheni!

97. Allahu e bëri Qaben, Shtëpinë e Shenjtë, vend rimëkëmbjeje për njerëzit; edhe muajin e shenjtë, edhe kurbanin, edhe ato me qafore. Këtë, që ta dini se Allahu e di çfarë ka në qiej dhe çfarë ka në tokë dhe se Allahu është i Dijshëm për gjithçka.

98. Dijeni se Allahu e ka ndëshkimin të rreptë, dhe dijeni se Allahu është Falës e Mëshirëplotë.

99. I Dërguari nuk ka tjetër obligim, veç kumtimit të qartë. Allahu e di atë që e publikoni dhe atë që e mbani fshehtë.

100. Thuaj: “Nuk është e njëjtë e keqja dhe e mira, edhe nëse shtimi i së keqes të mahnit. Kini frikë Allahun, o ju mendarë, që të shpëtoni!

101. O ju besimtarë! Mos pyesni për gjëra që, sikur t’ju kthehej përgjigjja e drejtpërdrejtë, nuk do t’ju pëlqente, e nëse do të pyesnit për to kur shpallej Kur’âni, ato do t’ju bëheshin të qarta. Allahu jua ka falur kërshërinë. Allahu është Falës dhe i Butë.

102. Të tilla pyetje i ka bërë edhe një popull para jush, por pastaj u bënë jobesimtarë.

103. Allahu nuk veçoi as Behirën, as Saibën, as Vesilën dhe as Hamën, por ata që nuk besojnë trillojnë gënjeshtra për Allahun, dhe shumica e tyre nuk e kuptojnë.

104. Kur atyre u thuhet: “Ejani në udhëzimin që ka zbritur Allahu dhe tek i Dërguari, ata thonë: “Na mjafton ajo rrugë ku gjetëm prindërit tanë”, edhe nëse prindërit e tyre nuk dinin asgjë dhe nuk ishin në rrugë të drejtë.

105. O ju që keni besuar! Ju jeni përgjegjës për veten tuaj! Ai që është i humbur nuk mund t’ju dëmtojë, nëse ju jeni në rrugë të drejtë. Tek Allahu do të ktheheni të gjithë dhe Ai do t’ju tregojë se  çfarë keni punuar.

106. O ju që keni besuar! Nëse ju godet sprova e vdekjes ndërsa jeni duke udhëtuar nëpër botë, dëshmia lidhur me testamentin e atij që i është afruar vdekja, bëhet me dy dëshmitarë të drejtë nga mesi juaj, ose dy të tjerë jo prej jush. Nëse dyshoni, i ndalni ata të dy pas namazit dhe le të betohen në Allahun (duke thënë): “Ne nuk do ta shesim betimin në Allahun për asnjë çmim, edhe sikur të jetë fjala për çfarëdo të afërmi, dhe dëshminë që na urdhëron Allahu nuk do ta fshehim kurrë, sepse atëherë do të ishim gjynahqarë!”

107. Nëse zbulohet se ata të dy vërtet e kanë shkelur, atëherë merren dy të tjerë prej atyre që kanë më shumë meritë, të cilët duhet të betohen në Allahun (duke thënë): “Pa dyshim, dëshmia jonë është më e drejtë se dëshmia e atyre të mëparshmëve. Ne nuk po gënjejmë, sepse përndryshe do të ishim nga të padrejtët!”

108. Kështu është më e sigurt që ata të sjellin dëshminë e tyre saktësisht, ose të frikësohen se ndoshta dëshmitë e tyre do të hidhen poshtë nga dëshmi të tjera. Kini frikë Allahun dhe bëhuni të dëgjueshëm, se Allahu nuk e udhëzon në rrugë të drejtë popullin e prishur.

109. Ditën kur Allahu do t’i mbledhë profetët do t’u thotë: “Si ju janë përgjigjur?” Ata do të thonë: “Ne nuk kemi dijeni; vetëm Ti i di të gjitha të fshehtat!”

110. Allahu i thotë: “O Isa, biri i Merjemes, përkujto mirësinë Time ndaj teje dhe ndaj nënës sate, se si të fuqizova me Shpirtin e Shenjtë, se si ti u flisje njerëzve kur ishe foshnjë djepi dhe i rritur, se si ta mësova ty Librin e Urtësinë, Teuratin e Ungjillin; se si, me vullnetin Tim, krijoje një figurë shpendi prej balte, e pasi fryje në të, ajo bëhej zog, me urdhrin Tim; se si i shëroje të verbërit e lindur të tillë dhe të sëmurët nga lebra, me vullnetin Tim; se si i ngjallje të vdekurit, me vullnetin Tim; se si i pengova sulmet e judejve kundër teje atëherë kur u shkove me argumente të qarta e kur mohuesit nga radhët e tyre thanë: “Kjo është veçse magji e qartë!”

111. Kujto se si, kur i frymëzova dishepujt: “Të më besoni Mua dhe të Dërguarin Tim!”, ata thanë: “Ne besuam, prandaj dëshmo se ne jemi muslimanë”.

112. Kujto kur dishepujt thanë: “O Isa, biri i Merjemes, a mundet Zoti yt të na zbresë një sofër nga qielli?” Ai u tha: “Kini frikë Allahun, nëse jeni besimtarë!”

113. Ata thanë: “Ne dëshirojmë të hamë nga ajo, që të na qetësohen zemrat tona, që të dimë me siguri të plotë se na ke thënë të vërtetën e të bëhemi dëshmues të saj!”

114. Isai, biri i Merjemes, tha: “O Allah! O Zoti ynë! Zbritna nga qielli një sofër, që të jetë festë për ne dhe për ata pas nesh, të jetë shenjë prej Teje! Na dhuro, se Ti je Furnizuesi më i mirë!”

115. Allahu thotë: “Unë atë jua zbres, por çdokush prej jush që mohon pas kësaj, Unë kam për t’i dhënë një dënim ashtu si nuk është dënuar askush prej njerëzve”.

116. Allahu (në Ditën e Gjykimit) do të thotë: “O Isa, biri i Merjemes! Ti, vallë, u the njerëzve: “Më besoni mua dhe nënën time si dy zota veç Allahut!?” Ai do të thotë: “Larg çdo të mete je Ti (o Zoti im)! Nuk më takon mua të them atë që s’është e vërtetë. Po ta kisha thënë atë, Ti do ta dije! Ti e di çfarë ka në shpirtin tim, ndërsa unë nuk e di atë që është tek Ty. Ti je Njohësi i të fshehtave!

117. Unë nuk u kam thënë atyre asgjë tjetër, veç asaj që Ti më urdhërove: “Ta adhuroni Allahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj!” Unë isha dëshmues i tyre, sa isha ndër ta. Por pasi Ti më more mua, ishe Ti mbikëqyrësi i tyre. Ti je dëshmues i çdo gjëje!”

118. Nëse i dënon ata, në të vërtetë ata janë robërit e Tu. E nëse i fal ata, Ti je i Plotfuqishmi e i Urti.

119. Allahu thotë: “Kjo është dita kur të sinqertëve u bën dobi sinqeriteti i tyre. Atyre u takojnë kopshte, nëpër të cilët rrjedhin lumenj, ku do të qëndrojnë përgjithmonë. Allahu është i kënaqur me ta dhe ata janë të kënaqur me Të. Kjo është fitorja e madhe.”

120. Vetëm Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës dhe gjithçka që ata përmbajnë. Ai është i Plotfuqishëm për çdo gjë.